Ο Χρόνης είναι ένας λογιστής ο οποίος μπλέκεται σε απίστευτες περιπέτειες, όταν αποφασίζει να βοηθήσει τον γαμπρό του που έχει οικονομικά προβλήματα. Ο συνάδελφός του, Σταμάτης, διπλονοικιάζει το σπίτι του Χρόνη στο αφεντικό τους, Απόστολο Σουλτάνογλου, και στη γυναίκα του, Ντόρα. Όταν αμφότεροι οι ενοικιαστές φτάνουν με τους συνοδούς τους, η γκαρσονιέρα μετατρέπεται σε άνδρο ακολασίας.
Σκηνοθεσία:
Ντίμης Δαδήρας
Κύριοι Ρόλοι:
Χρόνης Εξαρχάκος … Χρόνης Μπαμπάτσικος
Μπέτυ Αρβανίτη … Ντόρα Σουλτάνογλου
Ανδρέας Φιλιππίδης … Απόστολος Σουλτάνογλου
Ηλίας Λογοθέτης … ανθυπαστυνόμος Μουδρέας
Ισμήνη Καλέση … Άντζελα Τσιμπλίδη
Νίκος Βερλέκης … Πέτρος Μουράτογλου
Πάνος Μιχαλόπουλος … Μπόμπυ Τσιμπλίδας
Ανέστης Βλάχος … Γιάγκος
Νίκος Μπακογιάννης … Σταμάτης Σταμάτης
Μάγδα Τσαγγάνη … Κατερίνα Μπαμπάτσικου
Τάσος Ψωμόπουλος … αστυνομικός
Ελένη Θεοφίλου … Φανή
Ντίνος Ηλιόπουλος … επιθεωρητής υπουργείου
Αλέκος Ζαρταλούδης … Αλέκος
Απόστολος Σουγκλάκος … φίλος του Μπόμπυ
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Λάκης Μιχαηλίδης
Παραγωγή: Μιχάλης Λεφάκης
Μουσική: Γιώργος Κατσαρός
Φωτογραφία: Στέλιος Ραμάκης
Μοντάζ: Γιάννης Τσιτσόπουλος
Σκηνικά: Γιώργος Κολιοπάντος
Κοστούμια: Γιώργος Κολιοπάντος
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Γκαρσονιέρα για Δέκα
- Διεθνής Τίτλος: A Bachelor’s Pad for Ten
- Εναλλακτικός Τίτλος: Γκαρσονιέρα για 10!
Παραλειπόμενα
- Παραλλαγή της Γκαρσονιέρας του Billy Wilder.
- Με τα χρόνια έγινε cult.
- Με 56.272 εισιτήρια, ήρθε στην 24η θέση ανάμεσα σε 45 ελληνικές ταινίες της σαιζόν.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 19/7/2020
Τα τέλη των 1970-αρχές 1980 ήταν μια περίεργη όσο και κομβική περίοδος για το ελληνικό εμπορικό σινεμά. Έμοιαζε να αναζητούσε ένα ύφος, με το ένα πόδι σε ό,τι φτηνότερο μπορούσε να βρεθεί για τα γυρίσματα, και το άλλο να πατάει θεματικά πάνω σε αυτό που είχε «πεθάνει» κατά τα τέλη περίπου της επταετίας. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό «υβρίδιο» της εποχής εκείνης να είναι το συγκεκριμένο, με μακράν χαρακτηριστικότερο σκηνοθέτη του «είδους» τον Ντίμη Δαδήρα.
Βετεράνος στο κουρμπέτι, αλλά ποτέ αποδεικτέα ικανός, ο Δαδήρας περνάει ως ύφος την κακή πλευρά της Χρυσής Εποχής. Άνετος με την «άρπα-κόλα» παραγωγή, καταστρέφει την όποια ευκαιρία είχε ένα έξυπνο σενάριο σαν αυτό να γίνει και καλή ταινία. Το τελευταίο ανήκει στον Λάκη Μιχαηλίδη, που μια σπιρτάδα πάντα την είχε. Κι ενώ το σενάριο «βιάζεται» από την κακή οπτικοποίηση του, συμβαίνει κάτι το απίθανο. Αυτό φέρει πρωτίστως το όνομα Χρόνης Εξαρχάκος, και δευτερευόντως αυτά των Ανδρέα Φιλιππίδη, Ηλία Λογοθέτη και Ισμήνη Καλέση. Βρίσκοντας με ευκολία τη χημεία ανάμεσα τους, αλλά και με τους υπόλοιπους που δεν μοιάζουν να υστερούν επί του συνόλου, ξαμολιόνται και κάνουν το απόλυτο κάζο, επιτυχία. Αποφεύγοντας και το κιτς (αν και είναι άπλετο στις μουσικές επιλογές), παραδίδουν ερμηνευτικά μια σύγχρονη για την εποχή της λαϊκή κωμωδία, που εύκολα θα δεις και δεύτερη φορά, και θα ξαναγελάσεις με τα ίδια καλαμπούρια.
Γενικά, πρόκειται για μια καραμπινάτα μέτρια ταινία, από αυτές όμως που θυμάσαι ευχάριστα. Κρίμα που δεν είχε ακόμα μπει στο παιχνίδι ο Δαλιανίδης ώστε να την αναλάμβανε, όντας εντέλει κι ο άνθρωπος που χρωμάτισε (κι έσωσε) υφολογικά την πρώτη πενταετία των ελληνικών 80’s, πριν παραδοθεί κι αυτός στα βίντεο-κλαμπ.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
