75 Μέρες
- 75 Días
- 75 Days
- 2020
- Ισπανία
- Ισπανικά, Αγγλικά
- Αστυνομική, Εποχής, Θρίλερ, Ιστορική, Πολιτικό Θρίλερ
- 07 Σεπτεμβρίου 2023
Το 1992 στο Αλκάσερ, μια μικρή πόλη της Ισπανίας κοντά στη Βαλένθια, τρία κορίτσια ηλικίας 14 και 15 ετών, εξαφανίστηκαν ένα βράδυ ενώ προσπαθούσαν να φτάσουν με ωτοστόπ στο διπλανό χωριό, όπου γινόταν ένα σχολικό πάρτι. Μια ιστορία που συγκλόνισε ένα ολόκληρο έθνος για την ακραία βιαιότητα των εγκλημάτων, την αμφιλεγόμενη αστυνομική έρευνα και τη διεφθαρμένη κάλυψη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Σκηνοθεσία:
Marc Romero
Κύριοι Ρόλοι:
Ana Fernandez … Isabel
Javier Albala … Vicente
Antonia San Juan … Lucia
Eulalia Ramon … Amparo
Carlos del Pino … Jose Roman
Macarena Gomez … Laura
Eduardo Gutierrez … Pablo Hernandez
Paloma Paso Jardiel … Olivia Angles
Ion Manresa … Miguel Ricart
Yohana Cobo … Norma Angles
Jonas Torres … Antonio Angles
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Marc Romero
Παραγωγή: Maria Luisa Rapado, Pedro Lopez Rapado
Μουσική: Luis Lopez Pinto, Víctor Tarin
Φωτογραφία: Amando Crespo
Μοντάζ: Pablo Paredes
Σκηνικά: Jaime Boyero
Κοστούμια: Ines Rodriguez Zapata
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: 75 Dias
- Ελληνικός Τίτλος: 75 Μέρες
- Διεθνής Τίτλος: 75 Days
Παραλειπόμενα
- Πρώτη ταινία για τον Marc Romero μετά το ντεμπούτο του το 2002 (που ήταν μόλις 50 λεπτών διάρκειας).
- Τα αληθινά γεγονότα (εδώ έχουν αλλάξει από σεβασμό κάποια ονόματα) ήταν το αντικείμενο και της μίνι σειράς ντοκιμαντέρ El Caso Alcasser, που προβλήθηκε το 2019 στο Netflix.
Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος
Έκδοση Κειμένου: 7/9/2023
Ένα φθινοπωρινό βράδυ του 1992 στην επαρχία της Βαλένθια τρία έφηβα κορίτσια κίνησαν για ένα πάρτι σε μια ντίσκο που απείχε λίγα χιλιόμετρα από το χωριό τους. Δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους˙ οι σωροί τους βρέθηκαν κάποιες μέρες αργότερα. Το έγκλημα συντάραξε την ισπανική κοινή γνώμη, προκαλώντας αναταράξεις στην τοπική κοινωνία λόγω των κραυγαλέων αστοχιών στις οποίες προέβησαν οι αρχές κατά τη διερεύνηση της υπόθεσης. Μέχρι σήμερα, το αιματοβαμμένο μυστήριο δεν έχει βρει πραγματική λύση.
Η πρισματική αφήγηση του Μαρκ Ρομέρο φαντάζει στα χαρτιά μια τουλάχιστον φιλόδοξη επιλογή. Η εστίαση μοιράζεται στην οπτική των γονέων, τη διαφθορά και την ανημποριά των αρχών, τη μιντιακή σκύλευση και την κοινωνική διάσταση των στυγερών δολοφονιών. Δυστυχώς, όμως, η εκτέλεση πάσχει από το πρώτο σχεδόν πλάνο. Ερασιτεχνικές ερμηνείες, σωρεία από στερεότυπα και ανισοβαρές μοίρασμα της πλοκής στα αφηγηματικά υποκείμενα πληγώνουν ανεπανόρθωτα την ταινία, η οποία δεν βρίσκει ούτε μια στιγμή παλμό. Αν προσθέσουμε τον ερασιτεχνικό σχεδιασμό παραγωγής και την τραγική φωτογραφία που είναι βγαλμένη από τα βάθη των (ξε)περασμένων ημιμυθοπλαστικών true crime τηλεοπτικών σειρών, γίνεται γρήγορα αντιληπτό ότι οι «75 Μέρες» απέχουν πάρα πολύ από το μέσο αξιόπιστο ισπανικό θρίλερ που συναντάμε κάθε δεύτερη βδομάδα στις ελληνικές θερινές αίθουσες.
Σχεδόν κάθε τροπή της ιστορίας αφήνει κενά στην πλοκή, τα οποία αδυνατεί να γεμίσει ο συχνά παιδαριώδης διάλογος. Το μυστήριο σύντομα εκτρέπεται σε συνομωσιολογικής υφής αφήγημα με διάφορες πολιτικές σπόντες και το νευρικά άστοχο μοντάζ δίνει τη χαριστική βολή σε μια σεμιναριακού επιπέδου αποτυχία. Βέβαια, το κερασάκι στην τούρτα αποτελεί το φινάλε, βγαλμένο από κάποια νοσηρή φαντασίωση περί αναμορφωτικής δύναμης του σινεμά, ένα από τα πιο ηχηρά φάλτσα που έχει ακουστεί σε αίθουσα εδώ και χρόνια. Συνολικά, θα λέγαμε πως το φιλμ του Ρομέρο είναι το αντιπαράδειγμα της κινηματογραφικής ανάγνωσης μιας πραγματικής ιστορίας και σπαταλά όλες τις δυναμικές που αυτή υπόσχεται. Απορίας άξιο το πώς βρήκε τον δρόμο για τις ελληνικές αίθουσες δεδομένου ότι πρόκειται για ταινία του 2020.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
