28 Μέρες Μετά
- 28 Days Later...
- 2002
- Μ. Βρετανία
- Αγγλικά, Ισπανικά
- Επιβίωσης, Επιστημονικής Φαντασίας, Θρίλερ, Τέρατα, Τρόμου
- 31 Ιανουαρίου 2003
Μια οµάδα ακτιβιστών οικολόγων απελευθερώνει από ένα ερευνητικό εργαστήριο πειραματόζωα φορείς ενός επικίνδυνου ιού. Καμία ένδειξη θεραπείας και αποτέλεσµα: µέσα σε 28 ηµέρες έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρη τη Βρετανία µετατρέποντάς τη σε έρηµο τοπίο. Μια οµάδα επιζώντων προσπαθεί να επιβιώσει αγνοώντας ότι οι επιθέσεις των µολυσµένων ατόµων από τον ιό δεν είναι το µόνο πρόβληµα που θα έχουν να αντιµετωπίσουν.
Σκηνοθεσία:
Danny Boyle
Κύριοι Ρόλοι:
Cillian Murphy … Jim
Naomie Harris … Selena
Brendan Gleeson … Frank
Megan Burns … Hannah
Christopher Eccleston … ταγματάρχης Henry West
Noah Huntley … Mark
Stuart McQuarrie … λοχίας Farrell
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Alex Garland
Παραγωγή: Andrew Macdonald
Μουσική: John Murphy
Φωτογραφία: Anthony Dod Mantle
Μοντάζ: Chris Gill
Σκηνικά: Mark Tildesley
Κοστούμια: Rachael Fleming
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: 28 Days Later…
- Ελληνικός Τίτλος: 28 Μέρες Μετά
- Εναλλακτικός Τίτλος: 28 Days Later
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- 28 Εβδομάδες Μετά (2007)
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο φωτογραφίας στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
Παραλειπόμενα
- Παρότι το χιουμοριστικό Τα Ζόμπι Δεν Είναι Χορτοφάγα (1985) ήταν το πρώτο που είχε “γρήγορα ζόμπι”, το συγκεκριμένο ήταν που καθιέρωσε τον όρο, αλλά ανανέωσε και το ενδιαφέρον του κινηματογράφου προς το υποείδος τρόμου.
- Ο Garland είχε ήδη στο μυαλό του να γράψει μια ταινία με ζόμπι, αλλά ήταν το βίντεο-γκέιμ Resident Evil που του θύμισε πόσο αγαπούσε τη συγκεκριμένη θεματική.
- Ο Ewan McGregor θα έπαιζε τον Τζιμ, αν δεν είχε τσακωθεί την ίδια εποχή με τον Danny Boyle. Ο ρόλος έπειτα προσφέρθηκε στον Ryan Gosling, που δεν ήταν όμως διαθέσιμος.
- Γυρίστηκε ολόκληρο με χρονολογική σειρά, εκτός αναγκαστικά από κάποιες επαναληπτικές λήψεις.
- Για να επιτευχθούν τα γυρίσματα σε ένα “άδειο” Λονδίνο, το συνεργείο εργάζονταν λίγο μετά την ανατολή του ήλιου, κλείνοντας επιμέρους κάθε φορά δρόμους.
- Αθλητές προσλήφθηκαν ως κομπάρσοι για τους μεταλλαγμένους.
- Στο DVD υπάρχουν τρία εναλλακτικά φινάλε, με την ίδια όμως κατάληξη.
- Ο Stephen King εξαγόρασε μια ολόκληρη αίθουσα για τον εαυτό του στη Νέα Υόρκη, ώστε να το παρακολουθήσει.
- Το κόμικ μυθιστόρημα 28 Days Later: The Aftermath του Steve Niles ήρθε να ενώσει το κενό διάστημα ανάμεσα σε αυτό και το σίκουελ του 2007.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Διάσημο έγινε το θέμα In the House – In a Heartbeat, ενώ στο σάουντρακ ακούγονται κομμάτια κι από τους Brian Eno, Grandaddy και Blue States.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 11/10/2020
Δεν είμαι σίγουρος για το αν ο Boyle είχε κατά νου να αναθερμάνει για τα καλά τα ζόμπι στο σινεμά, αλλά το βέβαιο είναι ότι τους έκανε παρόμοια χάρη με αυτήν που είχε κάνει ο Romero το 1968. Πλέον είναι πιο προσγειωμένα στους εφιάλτες μας, ως μεταλλαγμένοι, ενώ τρέχουν σαν παλαβά. Ανεβήκαμε δηλαδή πίστα…
Φυσικά και η όλη ιδέα ήρθε από τα βιντεοπαιχνίδια των 1990, αλλά ευτυχώς το φιλμ δεν παραπέμπει ποιοτικά σε αυτά. Κύριο μέλημα του δημιουργού είναι να μας παρουσιάσει έναν σύγχρονο αστικό εφιάλτη, που προσγειώνει απότομα όποιον πίστεψε ότι η υπερτεχνολογία μάς εξασφαλίζει την αιωνιότητα. Μία-δύο φράσεις την κατάλληλη στιγμή, κι έχεις πιάσει το όλο νόημα περί «φυσιολογικού» και το πόσο δυσανάλογο είναι αυτό με την ύπαρξη ή μη της ανθρωπότητας.
Ο Boyle όμως έχει στα χέρια του ένα σενάριο ιανό. Πρόκειται για μια ταινία τρόμου και αγωνίας, ή έναν υπαρξιακό ταξίδι στα υπολείμματα του πολιτισμού; Η αλήθεια είναι ότι ενώ αυτά τα δύο δένουν, το θέαμα σαν θέαμα δεν είναι το πιο χορταστικό. Είναι πολύ λίγες οι στιγμές κραυγαλέας απειλής, ενώ η νοηματική μπορούσε να αναπτυχθεί και με λιγότερες «λέξεις»-σεκάνς. Είναι μεγάλη ευκαιρία όταν γεννάς κάτι το νέο, όπως αυτή που είχε εδώ ο βρετανός δημιουργός, αλλά αν δεν έχεις κι έναν «μπούσουλα» να πατήσεις, εύκολο είναι να μη γνωρίζεις τα μέτρα και τα σταθμά που χρειάζονταν για να έχεις τους πάντες ευχαριστημένους.
Η ποιητική αρχική σεκάνς στο άδειο Λονδίνο, η συζυγία μουσικού σκορ και εικόνας, η χρήση της ψηφιακής κάμερας όταν πρέπει, και οι προσγειωμένες ερμηνείες υπέρ του θέματος είναι στοιχεία που καθορίζουν όπως και να έχει μια αληθινά καλή ταινία. Εντυπωσιακά μάλιστα όλα αυτά για το μάτι που έπεσε πάνω τους το 2002, και δεν είχε στα υπόψιν το εξελικτικό «μπούκωμα» στο είδος (με την αρνητική αλλά και τη θετική έννοια). Μια μαγιά που σημάδεψε ακόμα και το είδος του post-apocalyptic, αφού το έφερε σε πιο λογικά δεδομένα από αυτά του Μαντ Μαξ. Γιατί μπορεί ο άνθρωπος να είναι αυτοκαταστροφικός, την καταστροφική όμως δύναμη της μητέρας φύσης δεν μπορεί να την πιάσει ούτε στο δαχτυλάκι της…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
