25η Ώρα
- 25th Hour
- 2002
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Δραματική, Δραματικό Θρίλερ
- 25 Απριλίου 2003
Ο Μόντι Μπρόγκαν έχει καταδικαστεί σε επταετή φυλάκιση για εμπόριο ναρκωτικών. Την τελευταία μέρα της ελευθερίας του θα προσπαθήσει να ανακαλύψει ποιος τον πρόδωσε, θα επανασυνδεθεί με τον πατέρα του και θα αποχαιρετήσει το κορίτσι του και τους δύο κολλητούς του φίλους. Και κυρίως, ο πρώην «άρχοντας του Μανχάταν» θα αναρωτηθεί πώς κατάφερε να οδηγήσει τη ζωή του σ’ αυτό το σημείο, και θα κάνει τις τελευταίες του επιλογές.
Σκηνοθεσία:
Spike Lee
Κύριοι Ρόλοι:
Edward Norton … Montgomery ‘Monty’ Brogan
Philip Seymour Hoffman … Jacob Elinsky
Barry Pepper … Frank Slaughtery
Rosario Dawson … Naturelle Riviera
Brian Cox … James Brogan
Anna Paquin … Mary D’Annunzio
Tony Siragusa … Kostya Novotny
Isiah Whitlock Jr. … πράκτορας Flood
Aaron Stanford … Marcuse
Armando Riesco … Phelan
Vanessa Ferlito … Lindsay Jamison
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: David Benioff
Παραγωγή: Julia Chasman, Jon Kilik, Spike Lee, Tobey Maguire
Μουσική: Terence Blanchard
Φωτογραφία: Rodrigo Prieto
Μοντάζ: Barry Alexander Brown
Σκηνικά: James Chinlund
Κοστούμια: Sandra Hernandez
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: 25th Hour
- Ελληνικός Τίτλος: 25η Ώρα
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The 25th Hour του David Benioff.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα μουσικής.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου.
Παραλειπόμενα
- Ο Benioff είχε ολοκληρώσει το μυθιστόρημα του καθόσον ήταν ακόμα φοιτητής. Πριν αυτό εκδοθεί το 2001, έτυχε να διαβάσει μια κόπια ο Tobey Maguire και ενδιαφέρθηκε να ερμηνεύσει τον κεντρικό χαρακτήρα. Αυτός ήταν που ζήτησε από τον συγγραφέα να το διασκευάσει σε σενάριο, αλλά ο νεαρός σταρ “έμπλεξε” μετά με τα Spider-Man κι αναγκάστηκε να κάνει πίσω.
- Ο Spike Lee ενδιαφέρθηκε άμεσα να το αναλάβει, κυρίως λόγω ενός συγκεκριμένου και μακρόσυρτου μονολόγου (στο βιβλίο αναφέρεται ως “fuck monologue”, μια κι ακούγεται η λέξη fuck 40 φορές επί αυτού). Η Disney, που πήρε τα δικαιώματα παραγωγής, ζήτησε από τον σκηνοθέτη να κόψει τον μονόλογο, με τον Lee απλά να μη την ακούει.
- Το φιλμ ήταν ήδη σε αρχική επεξεργασία όταν έλαβε χώρα η τραγική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους. Ο Spike Lee τότε αποφάσισε να μη την αγνοήσει και τη συμπεριέλαβε θεματικά στην ταινία.
- Ο Edward Norton είχε δηλώσει πως χρησιμοποίησε όλο του τον μισθό από τον Κόκκινο Δράκο, ρίχνοντας τον σε αυτή την ταινία.
- Η Brittany Murphy ήταν η αρχική Μαίρη, αλλά αποφάσισε να αποχωρίσει.
- Η Alicia Keys ήταν υποψήφια να παίξει τη Νατουρέλ.
- Μοναδική κινηματογραφική εμφάνιση για τον παίκτη του αμερικανικού ποδοσφαίρου Tony Siragusa, που έφυγε νέος από τη ζωή στα 55 του έτη. Πιο χαρακτηριστική ήταν η συμμετοχή του στη σειρά The Sopranos.
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 10/5/2010
Δεν ξέρω ποια είναι αυτή η μαγική συνταγή που κάνει κάποιες δραματικές ταινίες να μπαίνουν βαθιά μέσα στην καρδιά σου, κι απλά να κάνουν το δράμα του πρωταγωνιστή να μη φεύγει ποτέ από εκεί. Ξέρω, όμως, να την αναγνωρίζω όταν τη βλέπω στη μεγάλη οθόνη. Κι εδώ χωρίς αμφιβολία την είδα ολοκάθαρα. Είδα μια ταινία που από το πρώτο της λεπτό σε προβληματίζει, σου θέτει ηθικά και μη ερωτήματα, κι εντέλει κάνει τα δάκρυα να κυλούν με έναν τρόπο πέρα και πάνω από τα χολιγουντιανά κλισέ.
Βέβαια, τα δάκρυα που θα σας ξεφύγουν στο φινάλε δεν είναι η ουσία της ταινίας. Η ουσία της είναι το εκπληκτικό της σενάριο που μέσα σε 135 λεπτά δεν αφήνει τίποτα και κανέναν από τους πρωταγωνιστές όρθιο. Επαναπροσδιορίζει την έννοια του «καλού» ανθρώπου, του πλούτου, της δικαιοσύνης και κυρίως της ευτυχίας. Δεν διστάζει να μας κοιτάξει στα μάτια, και μέσω των πρωταγωνιστών της να ζητήσει ευθύνες από τον καθένα μας χωριστά για όσα κάναμε και για όσα σκεφτήκαμε. Όχι δεν είμαστε όλοι βαποράκια… είναι όμως τελικά αυτό το μεγαλύτερο σφάλμα των πρωταγωνιστών; Εντέλει, παρά το απαισιόδοξο της φινάλε, η ταινία αποπνέει μια βαθιά αισιοδοξία. Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό είχε πει κάποιος σοφός, κι αυτό ακριβώς φαίνεται να πιστεύει κι ο Spike Lee. O προσωπικός Γολγοθάς μπορεί να μοιάζει δύσβατος, η ελπίδα όμως πεθαίνει πάντα τελευταία ή ίσως δεν πεθαίνει και ποτέ…
Είναι μια ταινία που πολλοί από σας θα χαρακτηρίσετε «βαριά». Ακριβώς σ’ αυτά τα πλαίσια κινείται και η σκηνοθεσία. Βρίσκεται, όμως, μακριά από την επιτήδευση και τη σοβαροφάνεια άλλων παραγωγών που μοναδικό σκοπό έχουν να μας αποσπάσουν 5-10 δάκρυα και να μας κάνουν να ξεχαστούμε για 2 ώρες. Αντίθετα, δημιουργεί ένα σκοτεινό και κλειστοφοβικό κλίμα που μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε τα προσωπικά μας προβλήματα, θα φέρει όμως στο φως άλλες σκέψεις κι άλλα προβλήματα, ίσως πιο ουσιώδη…
Δείτε το, αφεθείτε στη γοητεία του κινηματογράφου, κι αν είστε άντρες και δεν θέλετε να σας δουν να κλαίτε, όλη η ευθύνη πάνω μου…
Βαθμολογία: