Ο Μόντι Μπρόγκαν έχει καταδικαστεί σε επταετή φυλάκιση για εμπόριο ναρκωτικών. Την τελευταία μέρα της ελευθερίας του θα προσπαθήσει να ανακαλύψει ποιος τον πρόδωσε, θα επανασυνδεθεί με τον πατέρα του και θα αποχαιρετήσει το κορίτσι του και τους δύο κολλητούς του φίλους. Και κυρίως, ο πρώην «άρχοντας του Μανχάταν» θα αναρωτηθεί πώς κατάφερε να οδηγήσει τη ζωή του σ’ αυτό το σημείο, και θα κάνει τις τελευταίες του επιλογές.

Σκηνοθεσία:

Spike Lee

Κύριοι Ρόλοι:

Edward Norton … Montgomery ‘Monty’ Brogan

Philip Seymour Hoffman … Jacob Elinsky

Barry Pepper … Frank Slaughtery

Rosario Dawson … Naturelle Riviera

Brian Cox … James Brogan

Anna Paquin … Mary D’Annunzio

Tony Siragusa … Kostya Novotny

Isiah Whitlock Jr. … πράκτορας Flood

Aaron Stanford … Marcuse

Armando Riesco … Phelan

Vanessa Ferlito … Lindsay Jamison

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: David Benioff

Παραγωγή: Julia Chasman, Jon Kilik, Spike Lee, Tobey Maguire

Μουσική: Terence Blanchard

Φωτογραφία: Rodrigo Prieto

Μοντάζ: Barry Alexander Brown

Σκηνικά: James Chinlund

Κοστούμια: Sandra Hernandez

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: 25th Hour
  • Ελληνικός Τίτλος: 25η Ώρα

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα: The 25th Hour του David Benioff.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα μουσικής.
  • Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου.

Παραλειπόμενα

  • Ο Benioff είχε ολοκληρώσει το μυθιστόρημα του καθόσον ήταν ακόμα φοιτητής. Πριν αυτό εκδοθεί το 2001, έτυχε να διαβάσει μια κόπια ο Tobey Maguire και ενδιαφέρθηκε να ερμηνεύσει τον κεντρικό χαρακτήρα. Αυτός ήταν που ζήτησε από τον συγγραφέα να το διασκευάσει σε σενάριο, αλλά ο νεαρός σταρ “έμπλεξε” μετά με τα Spider-Man κι αναγκάστηκε να κάνει πίσω.
  • Ο Spike Lee ενδιαφέρθηκε άμεσα να το αναλάβει, κυρίως λόγω ενός συγκεκριμένου και μακρόσυρτου μονολόγου (στο βιβλίο αναφέρεται ως “fuck monologue”, μια κι ακούγεται η λέξη fuck 40 φορές επί αυτού). Η Disney, που πήρε τα δικαιώματα παραγωγής, ζήτησε από τον σκηνοθέτη να κόψει τον μονόλογο, με τον Lee απλά να μη την ακούει.
  • Το φιλμ ήταν ήδη σε αρχική επεξεργασία όταν έλαβε χώρα η τραγική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους. Ο Spike Lee τότε αποφάσισε να μη την αγνοήσει και τη συμπεριέλαβε θεματικά στην ταινία.
  • Ο Edward Norton είχε δηλώσει πως χρησιμοποίησε όλο του τον μισθό από τον Κόκκινο Δράκο, ρίχνοντας τον σε αυτή την ταινία.
  • Η Brittany Murphy ήταν η αρχική Μαίρη, αλλά αποφάσισε να αποχωρίσει.
  • Η Alicia Keys ήταν υποψήφια να παίξει τη Νατουρέλ.
  • Μοναδική κινηματογραφική εμφάνιση για τον παίκτη του αμερικανικού ποδοσφαίρου Tony Siragusa, που έφυγε νέος από τη ζωή στα 55 του έτη. Πιο χαρακτηριστική ήταν η συμμετοχή του στη σειρά The Sopranos.

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη

Έκδοση Κειμένου: 10/5/2010

Δεν ξέρω ποια είναι αυτή η μαγική συνταγή που κάνει κάποιες δραματικές ταινίες να μπαίνουν βαθιά μέσα στην καρδιά σου, κι απλά να κάνουν το δράμα του πρωταγωνιστή να μη φεύγει ποτέ από εκεί. Ξέρω, όμως, να την αναγνωρίζω όταν τη βλέπω στη μεγάλη οθόνη. Κι εδώ χωρίς αμφιβολία την είδα ολοκάθαρα. Είδα μια ταινία που από το πρώτο της λεπτό σε προβληματίζει, σου θέτει ηθικά και μη ερωτήματα, κι εντέλει κάνει τα δάκρυα να κυλούν με έναν τρόπο πέρα και πάνω από τα χολιγουντιανά κλισέ.

Βέβαια, τα δάκρυα που θα σας ξεφύγουν στο φινάλε δεν είναι η ουσία της ταινίας. Η ουσία της είναι το εκπληκτικό της σενάριο που μέσα σε 135 λεπτά δεν αφήνει τίποτα και κανέναν από τους πρωταγωνιστές όρθιο. Επαναπροσδιορίζει την έννοια του «καλού» ανθρώπου, του πλούτου, της δικαιοσύνης και κυρίως της ευτυχίας. Δεν διστάζει να μας κοιτάξει στα μάτια, και μέσω των πρωταγωνιστών της να ζητήσει ευθύνες από τον καθένα μας χωριστά για όσα κάναμε και για όσα σκεφτήκαμε. Όχι δεν είμαστε όλοι βαποράκια… είναι όμως τελικά αυτό το μεγαλύτερο σφάλμα των πρωταγωνιστών; Εντέλει, παρά το απαισιόδοξο της φινάλε, η ταινία αποπνέει μια βαθιά αισιοδοξία. Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό είχε πει κάποιος σοφός, κι αυτό ακριβώς φαίνεται να πιστεύει κι ο Spike Lee. O προσωπικός Γολγοθάς μπορεί να μοιάζει δύσβατος, η ελπίδα όμως πεθαίνει πάντα τελευταία ή ίσως δεν πεθαίνει και ποτέ…

Είναι μια ταινία που πολλοί από σας θα χαρακτηρίσετε «βαριά». Ακριβώς σ’ αυτά τα πλαίσια κινείται και η σκηνοθεσία. Βρίσκεται, όμως, μακριά από την επιτήδευση και τη σοβαροφάνεια άλλων παραγωγών που μοναδικό σκοπό έχουν να μας αποσπάσουν 5-10 δάκρυα και να μας κάνουν να ξεχαστούμε για 2 ώρες. Αντίθετα, δημιουργεί ένα σκοτεινό και κλειστοφοβικό κλίμα που μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε τα προσωπικά μας προβλήματα, θα φέρει όμως στο φως άλλες σκέψεις κι άλλα προβλήματα, ίσως πιο ουσιώδη…

Δείτε το, αφεθείτε στη γοητεία του κινηματογράφου, κι αν είστε άντρες και δεν θέλετε να σας δουν να κλαίτε, όλη η ευθύνη πάνω μου…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

21 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *