25 Καράτια

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 20/7/2010

Σε αυτή την πρώτη του ταινία, ο Patxi Amezcua δεν ρισκάρει ούτε σε πλοκή ούτε σε χαρακτήρες. Η ιστορία είναι «τετράγωνη», διαυγής, χωρίς ίχνος αμφιβολίας από μεριάς του θεατή όσον αφορά το τι συμβαίνει και το τι μπορεί να σημαίνει. Ούτε καν στην εξέλιξη δεν υπάρχει ιδιαίτερο σασπένς ή εκπλήξεις. Οι χαρακτήρες, πάλι, είναι διάφανοι, ξεκαθαρισμένοι. Ένας συλλέκτης χρεών (με ήπιες ή σκληρές μεθόδους, ανάλογα την περίπτωση) που ωστόσο έχει ηθική και συναισθηματική υποδομή (έχει παιδί και γονείς για τους οποίους νοιάζεται), μια κοπέλα που από μικρή βγήκε στο κλαρί της απατεωνιάς από τον ίδιο της τον πατέρα με τον οποίο συνεργάζεται, ένας τοκογλύφος με ιντριγκαδόρα γυναίκα και μια ομάδα διεφθαρμένων μπάτσων που τσεπώνουν ευρήματα ληστειών. Όλοι θα μπλεχτούν σε ένα θριλερoειδές γαϊτανάκι γύρω από μια τσάντα με κοσμήματα, ενώ σταδιακά εμάς μας ενδιαφέρει να παρακολουθήσουμε το διακριτικό, ρεαλιστικό ρομάντζο που θα αναπτυχθεί ανάμεσα στον συλλέκτη χρεών Άμπελ και την Κέι. Ναι, οι δυο κεντρικοί ήρωες έχουν φυλάξει μέσα τους μια θέση για την ποίηση της ζωής.

Τι είναι, εντέλει, αυτό που κάνει μια τόσο κοινότοπη, «συντηρητική» στην σύλληψή της, ταινία να ξεχωρίζει και να έχει εισπράξει διεθνώς μια ευνοϊκή κριτική; Είναι η σκηνοθεσία. Μάλιστα, όχι μια σκηνοθεσία που αναζητά τον εντυπωσιασμό αλλά την ακριβή και γλαφυρή περιγραφή των χαρακτήρων και των καταστάσεων. Αν π.χ. ο Amezcua πρέπει να δείξει μια απλή σκηνή εξόδου από ένα αυτοκίνητο, μελετά και την σπάει σε πλάνα, μπαίνει στον κόπο να στήσει την κάμερα σ`ένα σωρό μεριές για να του βγει η χορογραφία τής όλης κίνησης κι ύστερα πάλι μοντάρει με τόση προσοχή και ρυθμό, με τρόπο που τελικά επιτυγχάνει την «απόλαυση του κειμένου» για τον θεατή. Ταυτόχρονα, διευθύνει τους ηθοποιούς του πάνω σε μια γραμμή ψυχραιμίας και πυκνότητας έκφρασης που βοηθά και το λιτό του σενάριο. Ναι, ο Amezcua δεν ρισκάρει πολλά, αλλά τα λίγα που δίνει τα φροντίζει με μεράκι.

Βαθμολογία: