1976
- 1976
- Chile '76
- 2022
- Χιλή
- Ισπανικά
- Δραματικό Θρίλερ, Εποχής, Πολιτική, Πολιτικό Θρίλερ, Σινεφίλ
- 16 Φεβρουαρίου 2023
Στη Χιλή της δικτατορίας του Πινοσέτ, η Κάρμεν μετακομίζει στο παραλιακό εξοχικό της προκειμένου να επιβλέψει την ανακαίνισή του. Όταν ένας φίλος ιερέας την πείθει να φροντίσει, κρυφά από τους δικούς της, έναν τραυματισμένο νεαρό επαναστάτη, η ευκατάστατη αλλά μοναχική γυναίκα αποκτά ένα πρωτόγνωρο για εκείνη κίνητρο για ζωή, ενώ παράλληλα βλέπει την ήσυχη και βολεμένη καθημερινότητά της να ανατρέπεται μέρα με την ημέρα.
Σκηνοθεσία:
Manuela Martelli
Κύριοι Ρόλοι:
Aline Kuppenheim … Carmen
Nicolas Sepulveda … Elias
Hugo Medina … Padre Sanchez
Alejandro Goic … Miguel
Antonia Zegers … Raquel
Marcial Tagle … Osvaldo
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Manuela Martelli, Alejandra Moffat
Παραγωγή: Alejandra Garcia, Juan Pablo Gugliotta, Dominga Sotomayor, Nathalia Videla Pena, Andres Wood, Omar Zuniga
Μουσική: Maria Portugal
Φωτογραφία: Soledad Rodriguez
Μοντάζ: Camila Mercadal
Σκηνικά: Estefania Larrain
Κοστούμια: Pilar Calderon
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: 1976
- Ελληνικός Τίτλος: 1976
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Chile ’76
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Αθηνών.
- Βραβείο γυναικείας ερμηνείας (Aline Kuppenheim) στο φεστιβάλ του Τόκυο.
- Συμμετοχή στο τμήμα 15νθήμερο Σκηνοθετών του φεστιβάλ Κανών.
Παραλειπόμενα
- Μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο για την ηθοποιό Manuela Martelli.
- Η δημιουργός εμπνεύστηκε την ιστορία της από το γεγονός ότι η γιαγιά της, την οποία δεν γνώρισε ποτέ, είχε αυτοκτονήσει το 1976. Η επίσημη εκδοχή που είχε από την οικογένεια της μιλούσε για απλή κατάθλιψη. Η νεαρή όμως τότε Martelli θεώρησε ότι ήταν μεγάλη σύμπτωση να γίνει μέσα στην πιο σκληρή χρονιά του χούντας του Πινοσέτ, και αναζητώντας το έμαθε περισσότερα.
- Μπορεί να μην επιλέχτηκε από τη χώρα του ως πρόταση για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, κρίθηκε όμως ως το κατάλληλο να εκπροσωπήσει τη Χιλή για το βραβείο καλύτερης ιβηρο-αμερικανικής ταινίας στα Goya, πετυχαίνοντας να είναι ανάμεσα στους υποψήφιους.
Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος
Έκδοση Κειμένου: 14/2/2023
Το 1976 είναι ένα φιλμ ελλειπτικό. Οι περιβάλλουσες συνθήκες της αφήγησης έχουν μεγαλύτερη αξία από την πενιχρή δράση. Βρισκόμαστε στο απόγειο της δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή, αλλά δεν βλέπουμε ποτέ σε πρώτο πλάνο τις φρικτές πρακτικές του καθεστώτος. Είναι όλα σφηνωμένα σε μικρές λεπτομέρειες, διασκορπισμένες αναφορές σε διαλόγους, εικόνες υψηλής σημειολογικής αξίας και μια γενικότερη αίσθηση απειλής που σφραγίζει τον τόνο του έργου.
Στο πρώτο της μεγάλου μήκους τόλμημα, η Μανουέλα Μαρτέλι αφηγείται με υπομονή και στιβαρότητα μια απλή ιστορία δίχως απροσδόκητες τροπές, αλλά πλούσια σε ταξικές και πολιτικές προεκτάσεις. Η μεγαλοαστική ζωή της Κάρμεν συνταράσσεται από την εμφάνιση ενός τραυματισμένου νεαρού αντικαθεστωτικού που χρειάζεται τη βοήθειά της. Η παρουσία του πυροδοτεί σημαντικές αναταράξεις στον ψυχικό κόσμο της μεσήλικης γυναίκας, η οποία σταδιακά αναλογίζεται τη θέση της απέναντι στα τεκταινόμενα, μη δυναμένη πλέον να στρουθοκαμηλίζει στο όμορφο παραθαλάσσιο εξοχικό της. Η μεστή ερμηνεία της Aλίν Κουπενχάιμ εισφέρει τα μέγιστα, κουβαλά τη χαρακτήρα σε όλο το πλάτος των απορημένων αποκρίσεών της απέναντι στο νέο κόσμο που ανοίγεται ενώπιόν της, όσο η σχέση της με τον νεαρό εμβαθύνει.
Στα παστέλ χρώματα της φωτογραφίας κυριαρχεί το κόκκινο και το μπλε, τα οποία συναντούμε στη χιλιανική σημαία, ενώ ο ιδιαιτέρως φροντισμένος σχεδιασμός παραγωγής επιτρέπει στη Μαρτέλι να επαναφέρει μοτίβα και σύμβολα, δίνοντας τους περαιτέρω νόημα και δραματουργική αξία. Η ανακαίνιση της εξοχικής κατοικίας και η συνεχής παρουσία των εργατών υπογραμμίζει ευδιάκριτα τις ταξικές αντιθέσεις και εμπλουτίζει το κείμενο της αφήγησης της Μαρτέλι, η οποία σταδιακά ενισχύει τον συναισθηματικό αντίκτυπό της, μέχρι το αξιοσημείωτο, αινιγματικό της φινάλε.
Πυκνό στις αντιφάσεις του και θαρραλέο στην οικονομία του, το βραδυφλεγές 1976 είναι ατόφιο δείγμα πολιτικού σινεμά υπόκωφης έντασης. Η κατασκευή της ταινίας είναι περίτεχνη, πολύπλοκη ίσως υπέρ το δέον κρυπτική σε σημεία, αλλά ποτέ αόριστη ή νεφελώδης. Σίγουρα όμως πιστώνεται πολύ θετικά στην Μαρτέλι ότι αποφεύγει εύκολες δραματουργικές λύσεις, στις οποίες ακόμα και πιο πεπειραμένοι δημιουργοί θα υπέκυπταν. Είναι ένα ντεμπούτο γεμάτο υποσχέσεις, καμωμένο με θαυμαστή επιμέλεια και επιμονή στην κινηματογραφικά υπερπολύτιμη λεπτομέρεια που αποφέρει εν τέλει την επιθυμητή υπεραξία. Μια προσωπογραφία γοητευτική και απόκοσμη, γεμάτη πολύτιμες σιωπές, με αφηγηματικό ρυθμό που μαρτυρά αξιοσημείωτο έλεγχο του υλικού εκ μέρους της δημιουργού.
Βαθμολογία: