13 Ώρες: Οι Μυστικοί Στρατιώτες της Βεγγάζης
- 13 Hours
- 13 Hours: The Secret Soldiers of Benghazi
- 2016
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Αραβικά
- Δράσης, Θρίλερ, Ιστορική, Πολεμική, Πολιτικό Θρίλερ
Τα γεγονότα που ακολούθησαν την 11η Σεπτεμβρίου του 2012, όταν ισλαμιστές τρομοκράτες επιτέθηκαν σε τομέα του αμερικανικού State Department και σε διπλανό σταθμό της ΣΙΑ, γνωστός ως Annex, στη Βεγγάζη της Λιβύης. Μια ομάδα έξι ατόμων της ειδικής φρουράς ασφαλείας προσπάθησε να αποκρούσει τους τρομοκράτες και να προστατεύσει τους Αμερικανούς που βρίσκονταν στα κτήρια. Αυτοί οι άντρες ξεπέρασαν τον εαυτό τους και την ευθύνη της υπηρεσίας τους, επιδίδοντας εξαιρετικό θάρρος.
Σκηνοθεσία:
Michael Bay
Κύριοι Ρόλοι:
James Badge Dale … Tyrone S. ‘Rone’ Woods
John Krasinski … Jack Silva
Max Martini … Mark ‘Oz’ Geist
Dominic Fumusa … John ‘Tig’ Tiegen
Pablo Schreiber … Kris ‘Tanto’ Paronto
David Denman … Dave ‘Boon’ Benton
Matt Letscher … πρέσβης J. Christopher Stevens
Toby Stephens … Glen ‘Bub’ Doherty
Alexia Barlier … Sona Jillani
Freddie Stroma … Brit Vayner
David Costabile … Bob
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Chuck Hogan
Παραγωγή: Michael Bay, Erwin Stoff
Μουσική: Lorne Balfe
Φωτογραφία: Dion Beebe
Μοντάζ: Michael McCusker, Pietro Scalia, Calvin Wimmer
Σκηνικά: Jeffrey Beecroft
Κοστούμια: Deborah Lynn Scott
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: 13 Hours
- Ελληνικός Τίτλος: 13 Ώρες: Οι Μυστικοί Στρατιώτες της Βεγγάζης
- Εναλλακτικός Τίτλος: 13 Hours: The Secret Soldiers of Benghazi [τίτλοι κλεισίματος]
Σεναριακή Πηγή
- Βιβλίο: 13 Hours: The Inside Account of What Really Happened in Benghazi του Mitchell Zuckoff.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ ήχου.
Παραλειπόμενα
- Η ταινία υπόσχεται ότι βασίζεται επακριβώς σε ιστορικά στοιχεία, που μάλιστα δεν είχαν δει ποτέ το φως της δημοσιότητας. Τα περισσότερα από αυτά υπάρχουν στο βιβλίο που έβγαλε ο καθηγητής δημοσιογραφίας Mitchell Zuckoff το 2014, με τίτλο 13 Hours.
- Το φιλμ δέχτηκε αυστηρή κριτική στη Λιβύη, κυρίως για τον τρόπου που παρουσιάζει τον ντόπιο πληθυσμό, όσο και των ελλιπών αναφορών για τη βοήθεια τους επί του γεγονότος.
- Με 69,4 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις (έναντι μπάτζετ των 50), έγινε η λιγότερο προσοδοφόρα ταινία στην καριέρα του Michael Bay.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 22/7/2019
Εντάξει, είναι κουραστικό το όλο κινηματογραφικό πογκρόμ των Αμερικανών, που δεν χάνουν ευκαιρία να ανανεώνουν την προώθηση της ανωτερότητας τους επί όλων των λαών του κόσμου, αλλά τουλάχιστον η συγκεκριμένη ταινία κλείνει λίγο μάτι και στη ματαιότητα του «γιατί πολεμάω». Όχι φυσικά γενικώς, αλλά κι αυτό το πράττει υπό μια σκοπιά τού «γιατί πολεμάω εδώ συγκεκριμένα». Τουλάχιστον, θα έλεγε κανείς ότι μετά από όσες και τόσες ταινίες που προωθούν παρόμοιες ιδέες, πρέπει ένας φυσιολογικός άνθρωπος να έχει πάθει μια ανοσία πάνω σε τέτοιου είδους προβληματισμούς, και να μπορεί να δει μια παρόμοια ταινία για τη δράση της καθαυτού.
Περνώντας από αυτή την αναγκαία εισαγωγή, ανακαλύπτουμε επί του προκειμένου ότι δεν έχουμε πολλούς λόγους να αμφισβητήσουμε στα γενικά του σημεία το ιστορικό κομμάτι του φιλμ, όπως εύκολα θα υποθέσουμε και ότι στα επιμέρους που αφορούν τους χαρακτήρες αντιλαμβανόμαστε ότι όλα κινούνται επί σεναρίου και όχι πολύπλευρων μαρτυριών. Ο Michael Bay δαπανάει αρκετή ώρα στην αρχή για να μας επιβάλλει ότι δεν βλέπουμε απλά μια σύγχρονη πολεμική ταινία δράσης αλλά κάτι το ιστορικό, καταφέρνοντας όμως απλά να κατασπαταλήσει χρόνο. Κι αυτό επειδή από τη μία όλα όσα ακούγονται δεν έχουν κάποιο ειδικό βάρος, μια και είναι απελπιστικά μονόπλευρα, ενώ από την άλλη το μοντάζ τρέχει εξαρχής σαν τρελό και όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε.
Εκεί είναι και το γνωστό από τα Transformers επί των σκηνών δράσης ελάττωμα του εν λόγω σκηνοθέτη, που επαναλαμβάνεται κι εδώ καθόλη όμως σχεδόν την ταινία. Σε ζαλίζει. Αλλάζει τα πλάνα ταχύτατα, οι διάλογοι είναι συνεχείς και σε πολλά σημεία εξιδεικευμένοι, ενώ οι χαρακτήρες χάνονται μέσα σε μια πλειάδα ηρώων και γεγονότων. Πρέπει να φτάσει το τελευταίο μισάωρο, που εκεί ευτυχώς ο Bay παίρνει μια ανάσα και μας αφήνει να καταλάβουμε απόλυτα το τι παρακολουθούμε. Δεν αμφισβητεί κανείς ότι στη Λιβύη επικρατούσε ένα χάος, αλλά επί της οθόνης δεν χρειάζεται να το αποδώσεις ως ένα, μια και δεν είμαστε εξοικειωμένοι με αυτό για να μπορούμε να το παρακολουθήσουμε και στις λεπτομέρειες.
Βασικά, έχουμε κάτι ανάμεσα σε Syriana και Μαύρο Γεράκι: Η Κατάρριψη. Κατώτερο κι από τα δύο αυτά, αλλά εντέλει παίρνουμε πράγματα από τη δράση, ενώ όλο και κάτι πληροφορούμαστε πιο εσωτερικά για κάποια γεγονότα που σίγουρα τα δελτία ειδήσεων δεν είχαν την ευχέρεια να μας δείξουν σε όλο τους το «μεγαλείο». Κλείστε λοιπόν τα ώτα σε αμερικανόφρονες σειρήνες (έτσι κι αλλιώς ούτε οι αντίπαλοι εδώ είναι προς θαυμασμό…), και τσάμπα ο χρόνος σας δεν θα πάει, όπως εντέλει κι αν το δείτε.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
