Παρίσι, αρχές δεκαετίας 1990. Μια ομάδα νεαρών ακτιβιστών προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει τη θεραπεία ενάντια σε μια άγνωστη, όσο και θανατηφόρα ασθένεια. Ο στόχος τους είναι τα φαρμακευτικά εργαστήρια που ενδεχόμενα περιέχουν κάποιες μορφές θεραπείας, μαζί με σύνθετες άμεσες ενέργειες, πάντα υπό την ελπίδα να σώσουν ζωές αυτής και των επόμενων γενεών.
Σκηνοθεσία:
Robin Campillo
Κύριοι Ρόλοι:
Nahuel Perez Biscayart … Sean Dalmazo
Arnaud Valois … Nathan
Adele Haenel … Sophie
Antoine Reinartz … Thibault
Felix Maritaud … Max
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Robin Campillo
Παραγωγή: Hugues Charbonneau, Marie-Ange Luciani
Μουσική: Arnaud Rebotini
Φωτογραφία: Jeanne Lapoirie
Μοντάζ: Robin Campillo, Stephanie Leger, Anita Roth
Σκηνικά: Emmanuelle Duplay
Κοστούμια: Isabelle Pannetier
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: 120 Battements par Minute
- Ελληνικός Τίτλος: 120 Χτύποι το Λεπτό
- Διεθνής Τίτλος: 120 Beats Per Minute
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: BPM (Beats Per Minute)
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Μεγάλο βραβείο επιτροπής, βραβείο FIPRESCI και Queer Palm.
- Καλύτερη ταινία, δεύτερος αντρικός ρόλος (Antoine Reinartz), υποσχόμενος ηθοποιός (Nahuel Perez Biscayart), σενάριο, μουσική και μοντάζ στα Cesar. Υποψήφιο για σκηνοθεσία, δεύτερο γυναικείο ρόλο (Adele Haenel), υποσχόμενο ηθοποιό (Arnaud Valois), φωτογραφία, σκηνικά, κοστούμια και ήχο.
- Βραβείο μοντάζ στα Ευρωπαϊκά Βραβεία. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία και αντρική ερμηνεία (Nahuel Perez Biscayart).
- Επίσημη πρόταση της Γαλλίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Παραλειπόμενα
- Ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος Robin Campillo δήλωσε πως δεν χρειάζονταν να κάνει κάποια έρευνα για το κείμενο, μια και ο ίδιος ήταν ενεργός στο ακτιβιστικό πνεύμα της δεκαετίας του 1990. Όσο για τη σχέση του με την επιδημία του AIDS, είπε ότι κάποτε χρειάστηκε να ντύσει έναν σύντροφο του με τα ρούχα της κηδείας του.
- Τον Φεβρουάριο του 2018, μια ομάδα φανατικών χριστιανών εισέβαλε σε προβολή, παραθέτοντας το επιχείρημα ότι η ταινία ήταν ακατάλληλη να βγει στις αίθουσες. Μαζί με τα θρησκευτικά σύμβολα, κρατούσαν και εθνικιστικά.
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 10/12/2019
Αν η μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτας μπορεί να κυμαίνεται από φοιτητικό έδεσμα με κέτσαπ αντί για φρέσκια ντομάτα, μέχρι λουκούλειο γεύμα που μπορεί να τέρψει και τους πλέον γκουρμέ ουρανίσκους, έτσι και το μελόδραμα μπορεί να αγγίξει την ποιότητα κινηματογραφικού ουρανοξύστη έως και χαλάσματος μετά από σινεφιλικό σεισμό. Και αν λίγη παρμεζάνα αντί της ντόπιας γραβιέρας δεν φτάνει για να ανανεώσει την περί ου ο λόγος μακαρονάδα, τότε και λίγος ακτιβισμός δεν φέρνει την άνοιξη για το μελόδραμα.
Ο Robin Campillo μακριά από μακαρονάδες και κοντά στο πραγματικά καλό σινεμά, μοιάζει εδώ να έρχεται σε ανοιχτή ρήξη με συντηρητικές μελοδραματικές φόρμες, αλλά ταυτόχρονα να ενσωματώνει με τον καλύτερο τρόπο την κινηματογραφική παράδοση που θέλει το δάκρυ να τρέξει -τελικά- ορμητικό. Εδώ, αφενός αφηγείται την ιστορία της οργάνωσης κατά του AIDS, ACT UP, και αφετέρου την ταυτόχρονη ερωτική ιστορία δύο μελών της. Και πλάθει δύο κόσμους παλλόμενους από οργή και συναίσθημα. Έναν δημόσιο βίο σε αδιάκοπη πάλη, και έναν ιδιωτικό να σφύζει από ερωτική τρυφεράδα κι από αγγίγματα στα σκοτεινά. Με την κάμερα του να εισβάλλει την ίδια στιγμή σε ακτιβισττικές συγκεντρώσεις και σε κρεβατοκάμαρες εραστών, φλερτάρει με το ντοκιμαντέρ, χωρίς όμως να χάνει στιγμή τη δυναμική μιας στιβαρής αφήγησης. Και με το σύνολο των πρωταγωνιστών σε υποδειγματικές ερμηνείες χτίζει έναν κόσμο απόλυτα και αδιαπραγμάτευτα φλεγόμενο.
Κι αν κάπου κάπου επιστρατεύει τον συναισθηματικό εκβιασμό σε βάρος της ουσιαστικής δράσης προκειμένου να σιγουρέψει τα επικείμενα σινεφιλικά δάκρυα, πρόκειται συνολικά για ένα υπέροχο πορτρέτο μιας γενιάς που πάλευε σκληρά με αναπότρεπτες μοίρες και ειλημμένες αποφάσεις.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
