Συντάκτης: Σταύρος Γανωτής

Οι Ρώσοι δεν ξεχνούν ποτέ τις λυρικές τους ρίζες στην τέχνη, ακόμα και στις περιπτώσεις -όπως εδώ- που σκοπό έχουν μόνο την ψυχαγωγία. Κι αυτό είναι στην προκειμένη το πρόβλημα με τον «Μάγο», ότι δεν έχει καμία βλέψη προς δάφνες ποιότητας ή κάποιο σοβαρό σχόλιο να μοιραστεί με τις μικρότερες ηλικίες. Αλλά…

Η ταινία μονάχα σε μικρά της στιγμιότυπα φέρει ένα σοβαρό πρόσωπο, με το κωμικό στοιχείο να έχει σταθερή παρουσία και να προσδιορίζει τη γενική χροιά του φιλμ. Είναι αυτό το γνωστό χιούμορ του ευρωπαϊκού κινούμενου σχεδίου (με πλας κάτι εύστοχους αναχρονισμούς), ούτε δηλαδή τόσο αιχμηρό ούτε όμως προσχολικό, που ενώ συχνά το συναντάμε άσφαιρο, εδώ έχει αρκετά καλά σημεία. Από την άλλη, το στοιχείο του μακάβριου αρχίζει να φθίνει με την πορεία του φιλμ, κι από τη μία διαχωρίζει έτσι τη θέση του με διάσημους αμερικανούς συγγενείς (από βρικόλακες έως το Ξενοδοχείο Τεράτων), από την άλλη παραμένει θεμιτά ως ντεκόρ. Είναι οι χαρακτήρες που γίνονται ολοένα και πιο τρυφεροί (έρωτας είναι η αιτία…), με τους κακούς να ξεκαθαρίζουν από κάποιο σημείο και μετά, στο κλασικό δίπολο καλού-κακού κάθε συμβατικής ιστορίας.

Ενώ όμως πράγματι μιλάμε για μια συμβατική εντέλει ιστορία, φέρει το μοτίβο πατροπαράδοτων παραμυθιών, κλείνοντας κι εδώ το μάτι στο τοπικό φολκλόρ, με μια γραμμικότητα στο στόρι που δεν αλλοιώνεται από τη φινέτσα του μοντέρνου ψηφιακού σχεδίου. Μιλώντας για το σχέδιο, το έχετε ξαναδεί πολλάκις στον εμπορικό ρωσικό κινηματογράφο, και είναι αυτό το «θέλω να πιάσω στους Αμερικανούς χωρίς να έχω τα μέσα», που είναι όμως ανεκτό για να πεις ότι δεν είδες κάτι το φτηνό.

Πλάκα λοιπόν έχει, στρωμένη πλοκή έχει, μια ψιλο-παράδοση την κρατάει, μόνο γενικά κακό δεν θα το πεις. Με γνώμονα λοιπόν να περάσουν όμορφα τα μικρά μας και να μη βαρεθούμε και οι ενήλικες, νομίζω ότι μιλάμε για κάτι που πληροί τα βασικά. Ναι, κάνει και για Χάλογουιν!

Βαθμολογία:

0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα

| μπείτε και στη σελίδα της ταινίας για περισσότερα