Συντάκτης: Γιώργος Ξανθάκης

Στον 21ο αιώνα, το Χόλιγουντ άρχισε να κάνει την ίδια ταινία ξανά και ξανά (ιστορία αγάπης, σούπερ-ήρωας, κυνηγητά αυτοκινήτων) συχνά μέσα από μια ατελείωτη σειρά από συνέχειες. Ό,τι έλειπε από τις ταινίες σε φαντασία το αντιστάθμιζε με εφέ. Κατά ειρωνικό τρόπο, η πλημμύρα νέων τίτλων μέσω του νέου μέσου «streaming», της μεγάλης αφθονίας των επιλογών, ακύρωσε την ποιότητα…

Το κοινό δεν επαναστάτησε. Αντίθετα, αργά αλλά σταθερά επαναπαύθηκε στην απόλυτη μη πρωτοτυπία και εθίστηκε στην προβλεψιμότητα της πλοκής. Ο αριθμός των ανθρώπων που ήταν ικανοί να κατανοήσουν μια λεπτή, περίπλοκη, σοφιστικέ ταινία έπεσε κατακόρυφα, και έτσι δημιουργήθηκε ένας φαύλος κύκλος: τα στούντιο έφτιαχναν εντελώς άσκοπες ταινίες για ένα κοινό που ζητούσε ακριβώς αυτό το είδος. Το νεότερο κοινό, έχοντας μεγαλώσει με τα σύντομα και -συχνά χυδαίας αισθητικής- βίντεο του ”You Tube” και του ”Tik Tok”, απαιτούσε παρόμοιο θέαμα.

Σε παγκόσμια κλίμακα πολλοί κριτικοί κατηγορήθηκαν ότι δεν ήταν σε επαφή με την πλειοψηφία των θεατών και ότι στην καλύτερη περίπτωση ήταν επιτηδευμένοι. Ο κόσμος τούς απαξίωνε επειδή δεν μοιράζονταν τις απόψεις τους, λες και ο ρόλος του κριτικού ήταν απλώς να επαναλαμβάνει αυτά που οι θεατές δημοσίευσαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δηλαδή να επαινεί τυφλά τις ταινίες με τη μεγαλύτερη δημοσιότητα και καλύτερη διανομή, συνήθως τις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές. Αυτό κατέληξε να ευνοήσει μια νέα γενιά κριτικών -κυρίως- σινεφιλικών ιστοσελίδων που με την ”ανεπιτήδευτη” γραφή τους γίνονταν αρεστοί σε απαίδευτο και ακαλλιέργητο κοινό.

Το πιο επίκαιρο και ανησυχητικό σύμπτωμα αυτής της ζοφερής κατάστασης είναι ένας ανεγκέφαλος οπαδισμός που αναπτύσσεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε σχέση με τις διαφορετικές απόψεις για κάποια ταινία, με κάποιους διαπρύσιους σχολιαστές (υπέρ ή κατά δεν έχει σημασία) να δηλώνουν ευθαρσώς ότι δεν την έχουν δει. Μιλάμε δηλαδή για φαινόμενα απίστευτης παράνοιας…