Συντάκτης: Ρωμανός Αναστασίου

Ο Κωνσταντίνος και η Ελένη τεντώνουν τα πόδια τους βγαίνοντας από την αίθουσα, έχοντας μόλις δει το “Να σου γνωρίσω τους γονείς μου”. Η ήπια οχλαγωγία που τους περιλούζει μειώνεται αντιστρόφως ανάλογα με τον αριθμό παρκαρισμένων αμαξιών έξω απ’ το σινεμά.

Είναι ιδέα μου ή κανείς δεν βλέπει ρομαντικές κομεντί πλέον? Από τα 10s και μετά μοιάζει σαν το είδος να παρέδωσε το κύκνειο άσμα του στην προβλέψιμη μορφή αυτοαναφορικότητας και ψευδοαποδόμησης με το Crazy, Stupid Love ή το Friends With Benefits, ας πούμε.

Δεν ξέρω, ακόμη βγαίνουν μπόλικες πάντως. Όσο για την αποδόμηση πιο πολύ σαν αφορμή να ενισχύσουν το status quo τους μέσο Λαμίας μου φαίνεται περισσότερο από οτιδήποτε, και δεν είναι πως η συγκεκριμένη είχε καμιά τέτοια τάση, νομίζω. Να σου κάνω μια τράκα, παρεμπιπτόντως?

Δεν διαφωνώ. Ωστόσο θέλω να μου ονομάσεις τουλάχιστον μία από αυτές. Έχεις 20 δευτερόλεπτα. Φυσικά, ορίστε, παρεμπιπτόντως.

…

Είδες? Δεν ξέρω, μου φαίνεται πως η μανιέρα της ρομαντικής κομεντί έχει παρέλθει, δεν νομίζεις? Δηλαδή -κάτσε να στο ανάψω- δεν πιστεύω πως καμιά εδώ και πολύ καιρό έχει καταφέρει να διεισδύσει το zeitgeist. Και σίγουρα δε φταίει η φλατ φωτογραφία τηλεταινίας, τα φθηνά θεατρινίστικα σενάρια και τα τοξικά “μηνύματα” που περιέχουν ή η πλήρης απουσία οποιασδήποτε κινηματογραφικότητας · αυτά είναι μέρος της γοητείας, αν οτιδήποτε-

-Ακριβώς, αν θες να φας μια lacta θες να φας μια lacta, όχι ένα φιλέ μινιόν. Δεν το αντέχω αυτό κάθε φορά με τους κριτικούς, κάθε φορά 1μιση αστέρι επειδή η χιλιοστή ταινία για ένα συμβατικά όμορφο, μυστηριωδώς εύπορο και κατάλευκο ζευγάρι σε πολιτισμικά αποδεκτή ηλικία γάμου δεν έχει την κινηματογραφική γλώσσα του Μπέλα Ταρ. Πλήρως άστοχη κατανόηση του είδους, είναι το κινηματογραφικό ανάλογο τού να πήγαινε ο Gordon Ramsay στα Goody’s και, ξέρω γω, να ωρυόταν που οι πίκλες δεν “ακούγονται”.

Πράγματι, ένας επίδοξος αυτόχειρας θα μπορούσε να μπει σχεδόν σε οποιαδήποτε ρομαντική κομεντί στο Rotten Tomatoes και να πηδήξει από το σκορ του κοινού στο σκορ των κριτικών, αν ήθελε σίγουρη επιτυχία. Κάτι λέει αυτό, δεν αντιλέγω. Ή το γεγονός πως βλέπεις μεγάλους ηθοποιούς -ηλικιακά και μεταφορικά- να εμφανίζονται σε τέτοιες ταινίες, εντελώς χλιαρά. Κατά τη γνώμη μου, το πιο θλιβερό είναι όταν η γοητεία τους και το φυσικό σκηνικό τους εκτόπισμα καταφέρνει να λάμψει απ’ τις χαραμάδες αυτών των μετριοτήτων.

Πιο θλιβερό δεν σου φαίνεται που αυτό συμβαίνει ενώπιον όλο και λιγότερων ατόμων? Έστω ότι οι θεατές ήταν τρίχες στο σκαλπ της αίθουσας, δεν θα της προτείνεις ευγενικά να δει έναν δερματολόγο για την αλωπεκία της?

Δεν μπορώ να πω πως χάνω ύπνο που τέτοιες ταινίες δεν έχουν υπερκέρδη. Ο Ρίτσαρντ Γκιρ έχει πλέον σίγουρα την άνεση να αγοράσει όσους Χάτσικο ράτσας επιθυμεί. Άλλωστε, όσο λιγότερα άτομα έρχονται σε επαφή με συμπλεγματικές αμερικανικές ονειρώξεις για το τι συνιστά μια σχέση ή έναν γάμο, τόσο το καλύτερο. Καλά μας πάω εντωμεταξύ? Για δες λίγο το μαπς.

Μη γίνεσαι ρηχός. Αν εγώ είμαι σε φάση να δω το πιο μπανάλ love story στον κόσμο δεν χρειάζομαι τον σουπερ-κριτικό με την κάπα του να με προειδοποιήσει πως η πλοκή του παρόντος καλλιτεχνήματος προωθεί σεξιστικές δυναμικές με τη γυναίκα να είναι μια ξενέρωτη, οριακά ασέξουαλ παρένθετη μητέρα στο πλευρό ενός ανώριμου αλλά “ω, τόσο αξιαγάπητου” μαλ… που εντέλει χαλιναγωγείται σε έναν πανάκριβο γάμο και συμμορφώνεται στην ευνουχισμένη κατανόηση αγάπης και ζωής για την οποία προοριζόταν από όταν ο γιατρός αναφώνησε “είναι αγόρι!”. Αυτές οι ταινίες είναι συμπτώματα, όχι αιτίες. Τίποτα που δεν μου έχει κάνει ήδη το ότι απλά “είμαι” δεν μπορεί να μου κάνει η κάθε Σούζαν Σαράντον και ο κάθε Ρίτσαρντ Γκιρ ως γκαφατζίδικα πεθερικά. Και σίγουρα δεν χρειάζομαι τον παραγωγό του Charles in Charge, αν είναι δυνατόν, να με μορφώσει όσον αφορά την οπτική δύναμη της κινηματογραφικής φωτογραφίας ή τη σημασία του ρυθμού στο μοντάζ.

Ο Michael Jacobs είναι ο παραγωγός του Charles in Charge? Επίσης, γιατί έχεις δει Charles in Charge?

Το γκούγκλαρα όσο ήσουν στο μπάνιο για να δω αν αυτός ο άνθρωπος είχε ξαναπιάσει κάμερα στη ζωή του, δεν είναι πως το είχα στην άκρη της γλώσσας μου.

Όχι κάτι άλλο, θα το ήξερα αν το είχες.

Πνευματώδης ως συνήθως…

Σε αντίθεση με την ταινία. Ωραία όλη αυτή η ρητορεία περί ρομαντικής κομεντί ως όπιο τάσεων φυγής, δικαστίνα Τζούντι, αλλά είδες? Έπρεπε να βγούμε απ’ την αίθουσα για να σκάσει το χειλάκι σου.

Μήπως το νόημα του να τελειώνει μια ρομαντική κομεντί είναι να αρχίσει να σου φαίνεται πιο αστείο το ραντεβού σου?

Άουτς.

Οκ οκ πάσο, το χιούμορ ήταν επώδυνο, δεν λέω. Γενικώς το όλο σενάριο ήταν σαν να το ‘γραψε ο Γούντι Άλεν μεθυσμένος σε μια χαρτοπετσέτα.

Το να παραδεχτείς πως το 1μιση αστέρι βγάζει νόημα αν μια ρομαντική κομεντί είναι, ρομαντικά μιλώντας, ένα πασέ, τοξικό ιδεολόγημα και κωμικά μιλώντας πιο προβλέψιμο από φορολογική δήλωση θα χρειαστεί μια μπύρα τουλάχιστον, έτσι?

Έμφαση στο τουλάχιστον, αλλά τι σε νοιάζει? Λες και πρέπει να γράψεις γι’ αυτή την ταινία.

Το φαντάζεσαι? Και μόνο που το σκέφτομαι ανοίγω βήμα για το μπαρ. Για δες μια, φτάνουμε?