Συντάκτης: Πάρις Μνηματίδης

Δεύτερη χρονιά που ο εν λόγω θεσμός καλείται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας πανδημίας που ακόμη καλά κρατεί. Και φυσικά, το μυαλό όλων βρίσκεται στο πόσο θα κρατήσει ακόμη αυτή η συνθήκη… Φέτος είχαμε μια μερική επαναφορά στην κανονικότητα, με μπλοκμπάστερ και ανοιχτές αίθουσες, και ήταν και τονωτικό ψυχολογικά για τη βιομηχανία το γεγονός πως είχαμε και ταινία που ύστερα από δύο χρόνια έσπασε το φράγμα του ενός δισεκατομμυρίου σε παγκόσμιες εισπράξεις (το «Spider-Man: No Way Home» πιο συγκεκριμένα). Βέβαια αυτό που προωθείται σε επίπεδο κυκλοφορίας του φιλμικού προϊόντος, επειδή τα πράγματα δεν έχουν επανέλθει στην πρότερή τους κατάσταση, είναι το υβριδικό μοντέλο που καθιερώθηκε από πέρσι, με ταυτόχρονη έξοδο των ταινιών σε αίθουσες και πλατφόρμες ή και μόνο στις δεύτερες, κάτι που αναμένεται να μείνει και μετά το πέρας αυτής της φάσης.

Το πλήγμα της άκρως χαμηλής τηλεθέασης της προηγούμενης απονομής (στο οποίο συνέβαλε και ο ερχομός της πανδημίας, για να μη ρίχνουμε συνέχεια το εύκολο φταίξιμο στο Χόλιγουντ) οδήγησε και σε κάποιες αποφάσεις επαναπροσέγγισης με το ευρύ κοινό. Κάτι η ψηφοφορία του κοινού για δημοφιλέστερη φετινή ταινία και αγαπημένη κινηματογραφική στιγμή, κάτι η επιστροφή στο φορμάτ με παρουσιαστές, φαίνεται η συγκεκριμένη τελετή να είναι ένα στοίχημα για τη βιομηχανία όσον αφορά τη σύνδεση με τις μάζες. Θα σημειωθεί αυτή η προσπάθεια με επιτυχία; Θα δείξει. Προσωπικά πάντως ποντάρω σε υψηλότερα νούμερα από τα περσινά, και πάλι όμως μη φτάνοντας τις δόξες του παρελθόντος.

Για τις επόμενες αράδες, θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε περαιτέρω τις φετινές υποψηφιότητες, εξαιρώντας τις κατηγορίες μικρού μήκους. Να δούμε λίγο τη λογική πίσω από την επιλογή τους, ενίοτε να πούμε και προτιμήσεις, αλλά βασικά προσπαθώντας να προβλέψουμε ποιοι είναι οι νικητές, και να επιχειρηματολογήσουμε πίσω από αυτές τις εκτιμήσεις. Πάντα εντός της νοοτροπίας ενός παιχνιδιού, χωρίς φανατισμούς, κι έχοντας βέβαια την επίγνωση του ότι δεν κερδίζει πάντοτε αντικειμενικά ο καλύτερος…

ΤΑΙΝΙΑ

Μεγάλη η κουβέντα φέτος για το σπουδαιότερο βραβείο του θεσμού… Η «Εξουσία του Σκύλου» θριάμβευσε σε Χρυσές Σφαίρες και BAFTA, όπως και στις ενώσεις των κριτικών. Αλλά… έχει το κοινό απέναντί της. Δεν είναι μια εύκολη ταινία για τον μέσο θεατή, ο οποίος πιθανότατα και να μην αντιλήφθηκε τον ιδιαίτερο κώδικα επικοινωνίας της, τις κρίσιμες λεπτομέρειες, τι ήθελε να πει η Campion με το φινάλε. Υπάρχει βέβαια και ο πόλεμος με το Netflix που έχει επισημανθεί από πολλούς, αλλά πιστεύω πως το στοιχείο που κυριαρχεί είναι να μη δοθεί το εν λόγω Όσκαρ κάπου που θα πάει εντελώς κόντρα με όσα θέλει ο πολύς κόσμος. Είχα μέχρι πρότινος μια θεωρία που έλεγε πως το «Belfast» επρόκειτο να κερδίσει λόγω mainstream ύφους και πολιτικής θέσης, που θα έκανε «γκελ» στους ολοένα και περισσότερους βρετανούς ψηφοφόρους, αλλά είναι επίσης γεγονός πως ήταν από τα φιλμ της κατηγορίας που ακούστηκαν λιγότερο φέτος. Οι πρόσφατες νίκες του «CODA: Στον Ρυθμό της Καρδιάς» στα Σωματεία Σεναριογράφων και Παραγωγών ξεκαθάρισαν την εικόνα μέσα μου, και όσο περίεργο κι αν φαίνεται λόγω ελάχιστων υποστηρικτικών υποψηφιοτήτων, πιστεύω πως θα φύγει με το συγκεκριμένο αγαλματίδιο. Και γιατί είναι μια λαϊκή ταινία, αλλά και γιατί θα είναι μια νίκη με σημασία για την κοινότητα την οποία εκπροσωπεί, και οι θρίαμβοι με πολιτικό και κοινωνικό συμβολισμό στα Όσκαρ όλο και αυξάνονται τα τελευταία χρόνια. Αν ήταν στο χέρι μου, θα αναδείκνυα ως νικητή το «Drive My Car», όπως θα έκανα και σε όλες τις άλλες κατηγορίες στις οποίες έχει προταθεί, επειδή όμως είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, πιστεύω πως δεν θα επαναλάβει το σοκ των «Παρασίτων». Κρίμα, γιατί θεωρώ πως είναι μακράν το σπουδαιότερο φιλμ της κατηγορίας για φέτος, η οποία ποιοτικά στάθηκε σε αρκετά καλά επίπεδα σε γενικές γραμμές.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

Η Campion θα το πάρει με τεράστια άνεση. Έχοντας σαρώσει σχεδόν παντού και κουβαλώντας ένα θρυλικό σχεδόν status κινηματογραφίστριας, θα ανταμειφθεί με το δεύτερο Όσκαρ της καριέρας της, αυτήν τη φορά στη σκηνοθεσία. Με μια προσέγγιση αρκετά πιο σινεφίλ από αυτό που έχει συνηθιστεί να βραβεύεται από την Ακαδημία, ουσιαστικά επιχειρεί μια ψυχολογική προσέγγιση στο γουέστερν, με εικονογραφία που και κλείνει το μάτι στα κλασικά δείγματα του είδους, αλλά που ξεφεύγει κι από αυτά, με ιδιαίτερη έμφαση στη βασική τετράδα των ηθοποιών (που όλοι βρέθηκαν με μια ερμηνευτική υποψηφιότητα). Είναι τόσο σίγουρη η νίκη της που δεν έχει νόημα να μπαίνουν στη συζήτηση οι ανταγωνιστές της. Προσωπικά μιλώντας πάντως, πιο πολύ μου έμεινε το βαθιά στοχαστικό και ψυχαναλυτικό ύφος του Ryusuke Hamaguchi, όπως και η βιρτουοζιτέ του Paul Thomas Anderson, που ακροβατεί μεταξύ αποδόμησης και νοσταλγίας των ‘70s, σαν να σχολιάζει αυτή περισσότερο την περίοδο από ό,τι το σενάριο. Αυτές οι επισημάνσεις γίνονται χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την όντως ιδιαίτερα αξιόλογη δουλειά της Campion. Ο Spielberg, που έκανε ομολογουμένως πολύ προσεγμένη δουλειά «ξαναδιαβάσματος» ενός «κλασικού και αγαπημένου», ίσως να είχε πιθανότητες να απειλήσει αν τα είχε πάει καλά το φιλμ του στα ταμεία.

Α’ ΑΝΤΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

Να επισημανθεί πως η αντίστοιχη πεντάδα του Σωματείου Ηθοποιών έπιασε το πέντε στα πέντε όσον αφορά την κατηγορία αυτή, όπως και το ότι όλοι οι υποψήφιοι έχουν ξαναπροταθεί για το συγκεκριμένο Όσκαρ. Πρόκειται μάλλον για ένα από τα πιο σίγουρα στοιχήματα της βραδιάς. Ο Will Smith φαντάζει ως το απόλυτο φαβορί φέτος, έχοντας κερδίσει όλα τα σημαντικά βραβεία, τη διαχρονική αγάπη του κοινού με το μέρος του, και τη βοήθεια ενός ρόλου αβανταδόρικου, με δυναμική που περνάει στην πλειοψηφία του κινηματογραφικού κόσμου. Μάλλον δεν είναι η καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, είναι όμως η πλέον μεστή, και αυτή που φαντάζει ως η πλέον φυσική εξέλιξη του εύρους του στα δραματικά πορτρέτα. Βασικά κανένας δεν μοιάζει να τον απειλεί. Ο μεν Cumberbatch σάρωσε στις ενώσεις κριτικών, αλλά η ερμηνεία του ίσως είναι υπερβολικά εσωτερική για να προτιμηθεί (και ο χαρακτήρας υπερβολικά «γκρίζος» και αμφίσημος, ούτε ξεκάθαρα θετικός, ούτε αδιαμφισβήτητα «κτήνος»), ο δε Garfield είναι εξαιρετικός, αλλά το φιλμ του δεν είχε την αναμενόμενη απήχηση στην Ακαδημία, ίσως επειδή επισκιάστηκε ανταγωνιστικά από το άλλο σημαντικό live-action μιούζικαλ του 2021, το «West Side Story».

Α’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, η συγκεκριμένη ερμηνευτική κατηγορία φέρνει τους πιο δυνατούς πονοκέφαλους! Η Χρυσή Σφαίρα για δράμα πήγε στην Kidman, το Σωματείο Ηθοποιών προτίμησε Chastain, τα BAFTA… καμία από τις πέντε! Κι ενώ στην αρχή της κούρσας η Stewart φαινόταν να προπορεύεται, και δικαίως, κάποιες απουσίες της από σημαντικές βραβεύσεις έκαναν αυτό το ενδεχόμενο λιγότερο πιθανό. Έχω και κάποιες άλλες θεωρίες για το γιατί μάλλον δεν θα κερδίσει, αλλά αυτές σε κείμενο πολιτικής ανάλυσης… Ποια είναι η αίσθησή μου; Θα ακουστεί μεγάλο ρίσκο, αλλά στοιχηματίζω στην Olivia Colman. Όχι μόνο επειδή μάλλον θα έχει αυξημένη επιρροή στους βρετανούς ψηφοφόρους, που πέρσι καθόρισαν πολλές σημαντικές νίκες, αλλά και για μια σημαντική λεπτομέρεια: είναι η μοναδική εκ των πρωταγωνιστριών που σκηνοθετείται από γυναίκα, με τον ρόλο της να έχει γραφτεί επίσης από γυναίκα. Άρα πιθανότατα το πορτρέτο της θα αντιμετωπιστεί και ως μια πιο πιστή απεικόνιση του γυναικείου ψυχισμού, κι εκ των υστέρων, νομίζω ότι αυτός ο παράγοντας συνέβαλε και στην περσινή νίκη της McDormand. Επιλαχούσα μάλλον είναι η Chastain, και λόγω μεταμόρφωσης που πάντοτε κάνει έναν ρόλο να γίνει πιο έντονα αντιληπτός από τους πολλούς.

Β’ ΑΝΤΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

Ο Troy Kotsur λογικά θα γράψει ιστορία ως ο πρώτος οσκαρούχος άντρας ηθοποιός που είναι μέλος της κωφάλαλης κοινότητας. Ακόμη και αν το «CODA: Στον Ρυθμό της Καρδιάς» δεν θριαμβεύσει τελικά, διαψεύδοντας τη δυναμική που έχει αποκτήσει τον τελευταίο καιρό, το συγκεκριμένο βραβείο είναι σχεδόν απόλυτα σίγουρο. Σε μια άλλη χρονιά, ο θαυμάσιος Kodi Smit-McPhee ίσως να έκανε και «περίπατο», και θα το άξιζε. Αλλά νομίζω πως, λόγω συγκυρίας και ιδιομορφίας της περίπτωσης της «Εξουσίας του Σκύλου», δεν θα απειλήσει το αδιαφιλονίκητο φαβορί της κατηγορίας. Κανένας άλλος συνυποψήφιος δεν πλησιάζει κοντά στη νίκη, ούτε ο Ciaran Hinds με τη λογική του Όσκαρ της παρηγοριάς για το «Belfast» (αυτό νομίζω πως θα έρθει σε άλλη κατηγορία).

Β’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

Είναι η Ariana DeBose η πιο σίγουρη νικήτρια της φετινής απονομής; Σίγουρα πάντως έδωσε μία από τις καλύτερες ερμηνείες από τις είκοσι που προτάθηκαν για φέτος. Πληθωρική, συναρπαστική, καταφέρνει το φαινομενικά εξαιρετικά δύσκολο: να κάνει κατάδικό της έναν ρόλο που έχει ταυτιστεί απόλυτα με τη Rita Moreno. Θα έχει κι έναν συμβολισμό με βαρύτητα η νίκη της, καθώς αν τα καταφέρει, θα είναι η πρώτη οσκαρούχα ηθοποιός στα χρονικά που είναι δηλωμένο μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Αν και είναι αξιόλογες οι συνυποψήφιές της, μάλλον δεν κινδυνεύει από καμία από αυτές. Ίσως η Aunjanue Ellis σε άλλη χρονιά να έφευγε με το βραβείο, φέτος απλά θα χάσει τίμια, μπορεί κι επιλαχούσα.

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

Το βραβείο της παρηγοριάς στο «Belfast» που λέγαμε παραπάνω… Αντικειμενικά δεν είναι η καλύτερη δουλειά από τις πέντε που προτείνονται. Με δεδομένο όμως το ρεκόρ του Branagh σε ποικιλία υποψηφιοτήτων σε διαφορετικές κατηγορίες που κατέρριψε φέτος, θαρρώ πως θα του δοθεί το αγαλματίδιο ως αναγνώριση αυτού του επιτεύγματος. Προσωπικά όμως το βλέπω αφαιρετικά κρίνοντας κι από τους συνυποψηφίους που απειλούν περισσότερο τον Branagh: το «Πίτσα Γλυκόριζα» παραέχει ιδιοσυγκρασιακή γραφή και, λόγω κεντρικής σεναριακής ιδέας, «πολεμήθηκε» και από μια μερίδα του κοινού (το αν έγινε αυτό δικαίως είναι μια μεγάλη κουβέντα που δεν θα ανοίξουμε εδώ). Το «Μην Κοιτάτε Πάνω» κέρδισε μεν στο Σωματείο Σεναριογράφων αλλά επίσης είχε αρκετούς πολέμιους. Ένα «διαβολάκι» πάντως μου λέει συνεχώς μήπως το «Ο Χειρότερος Άνθρωπος στον Κόσμο» κάνει την έκπληξη και στις δύο κατηγορίες στις οποίες έχει προταθεί…

ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

Όπως και στην Καλύτερη Ταινία, προβλέπεται πολύ άγρια κόντρα μεταξύ «CODA: Στον Ρυθμό της Καρδιάς» κι «Εξουσίας του Σκύλου». Αν κερδίσει οποιοσδήποτε άλλος θα είναι πραγματική έκπληξη, και αυτό με κάνει ιδιαίτερα στενοχωρημένο για τη στρατοσφαιρικά υπερβατική γραφή του «Drive My Car». Σίγουρα μετά τη νίκη στο Σωματείο Σεναριογράφων, η πλάστιγγα γέρνει υπέρ της ταινίας της Sian Heder, αν και η Campion δεν έχει πει την τελευταία της κουβέντα. Κάποιοι λένε πως και η Gyllenhaal δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί, να έχουμε όμως στον νου πως από τότε που διευρύνθηκε η κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας, κανένα βραβείο σεναρίου δεν έχει πάει σε φιλμ που δεν προτάθηκε και για το συγκεκριμένο Όσκαρ…

ΤΑΙΝΙΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ

Παρότι φαίνεται πως το «Ενκάντο: Ένας Κόσμος Μαγικός» έχει νικήσει από τα αποδυτήρια, νιώθω πως στο πρόσωπο του «Οι Μίτσελ και η Εξέγερση των Μηχανών» υπάρχει ένας αρκετά ισχυρός ανταγωνιστής. Στην κούρσα πάντως σίγουρα προπορεύεται το πρώτο εκ των δύο φιλμ. Και, μιλώντας πάλι υποκειμενικά, βλέποντας το «Flee» να βρίσκεται υποψήφιο, ελπίζω και σε έναν μελλοντικό νικητή που δεν θα είναι animation οικογενειακής στόχευσης, μιας και το πλήρωμα του χρόνου για κάτι τέτοιο έχει φτάσει…

ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΑΙΝΙΑ

Ναι, το «Drive My Car», μια πραγματικά συγκλονιστική κινηματογραφική εμπειρία κατά την ταπεινή μου άποψη, φαίνεται να οδεύει προς μια σίγουρη νίκη. Έχει και τις περισσότερες υποστηρικτικές υποψηφιότητες άλλωστε. Έχω όμως διαπιστώσει ότι παρά τις αποθεωτικές κριτικές, είναι ένα φιλμ που δεν «μιλάει» σε όλους, για διάφορους λόγους (παρότι είναι ουσιαστικά προσβάσιμο σινεμά). Θα είναι αυτό αρκετό για να του στερήσει το Όσκαρ; Πιστεύω πως ο «Χειρότερος Άνθρωπος στον Κόσμο» θα ζορίσει λίγο το αριστούργημα του Hamaguchi, που παραμένει το φαβορί. Είναι λιγότερο πιθανό να κάνει την ανατροπή, αλλά δεν το αποκλείω εντελώς κιόλας.

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

Το «Καλοκαίρι της Σόουλ» έχει το προβάδισμα σε όλα σχεδόν τα βραβεία, έχει στις αποσκευές του αποθεωτικές κριτικές, και πιθανότατα θα είναι και ο νικητής στη συγκεκριμένη κατηγορία. Δεν θα έλεγα πως αντιμετωπίζει σοβαρό ανταγωνισμό καθαρά από άποψη πιθανοτήτων, όχι ποιότητας. Ακόμη και η θεωρία τού να δοθεί το εν λόγω αγαλματίδιο στο «Flee» ως παρηγοριά για το επίτευγμα των τριών υποψηφιοτήτων σε διαφορετικές κατηγορίες καλύτερης ταινίας μάλλον δεν έχει πολύ ισχυρές βάσεις.

ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Πάει για το δεύτερο Όσκαρ της καριέρας του ο Hans Zimmer; Η εμπειρία της δουλειάς του στο «Dune» γίνεται σίγουρα πιο απολαυστική στη μεγάλη αίθουσα, όπου όλοι αυτοί οι υποβλητικοί, μεγαλειώδεις ήχοι ακούγονται καλύτερα. Αν έπρεπε να βρω την υποψηφιότητα που τον απειλεί περισσότερο, θα την εντόπιζα στη Germaine Franco, και με τη λογική μεταξύ άλλων του ότι ανταμείβουμε τη μουσική πλευρά του «Ενκάντο: Ένας Κόσμος Μαγικός» που δεν μπορούσαμε να αποζημιώσουμε στην κατηγορία του τραγουδιού (βλέπε παρακάτω). Η δουλειά του Jonny Greenwood στην «Εξουσία του Σκύλου» είναι μεν έξοχη, αλλά δεν νομίζω πως είναι από τα σάουντρακ που θα βραβεύονταν από τον θεσμό. Αν τον τιμήσουν κάποια στιγμή στο μέλλον, θα πόνταρα σε κάτι που θα έφερνε περισσότερο στις συνθέσεις του στην «Αόρατη Κλωστή».

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Το «No Time to Die» προπορεύεται, και μάλλον θα νικήσει. Είναι και το καλύτερο τραγούδι της πεντάδας, αν ρωτήσετε εμένα. Έχει όμως και αυτό το στίγμα της ιδιάζουσας, μελαγχολικής ποπ της Billie Eilish που μπορεί να κάνει τα μέλη της Ακαδημίας με πιο παραδοσιακά γούστα να «κλοτσήσουν». Υπό αυτήν τη σκοπιά, αν γίνει η «ζημιά», μάλλον θα γίνει από το «Dos Oruguitas», που έχει και τη σφραγίδα του «ντισνεϊκού» τραγουδιού. Σε άλλες συνθήκες ίσως να απειλούσε και ο Van Morrison, με την προοπτική κιόλας του να ανταμειφθεί ως μουσικός καλλιτέχνης και από τα Όσκαρ, αλλά… μας προέκυψε συνωμοσιολόγος!

ΗΧΟΣ

Μια κατηγορία στην οποία προβάδισμα έχουν σχεδόν πάντα μεγάλες παραγωγές, με μια εξαίρεση να γίνεται πέρσι με το εξαιρετικό «Ήχος από Μέταλλο». Πάνω σε αυτήν τη λογική, και με δεδομένη την εντυπωσιακή εμπειρία των σχετικών εφέ στη μεγάλη οθόνη, το «Dune» μοιάζει να έχει ένα προβάδισμα που πολύ δύσκολα θα υπερνικηθεί. Ίσως κάποιες ψήφους να κλέψει το «No Time to Die», αλλά μέχρι εκεί.

ΣΚΗΝΙΚΑ

Μάλλον μια πιο αμφίρροπη κούρσα. Κάτι έχουν λιγότερο ή περισσότερο να δώσουν όλες οι κατηγορίες, το «Dune» ειδικά εντυπωσιάζει με το μεγαλείο της σκηνογραφίας του, ειδικά στις σκηνές στην έρημο. Αλλά λεπτομερέστατη δουλειά έχει γίνει και στο νέο «West Side Story», που και πατάει πάνω στο κλασικό φιλμ αλλά και προσπαθεί να οικοδομήσει μια δική του ταυτότητα. Και υπάρχει και το «Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών» με μια καλλιτεχνική διεύθυνση τόσο χαρακτηριστική του ύφους του Guillermo del Toro… Θα πόνταρα στο φιλμ του Villeneuve, ακόμη κι αν φαινομενικά δεν συμβαδίζει με την πιο παραδοσιακή αντίληψη περί σκηνογραφίας ελέω μινιμαλισμού στον σχεδιασμό. Έχει μια επιβλητικότητα που αν μη τι άλλο μένει στο μυαλό.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Ο Greig Fraser (Dune) φαίνεται να είναι ο πιο πιθανός νικητής, αν και η Ari Wegner (Η Εξουσία του Σκύλου) θα κοντραριστεί μαζί του στα ίσα, έχοντας κάνει μια μοναδική πρόσμειξη φως και σκοταδιού, αντιπαραβάλλοντας τα μεγαλειώδη τοπία της Νέας Ζηλανδίας που έχουν γίνει αμερικανικά με τους εσωτερικούς χώρους που μοιάζουν να αντικατοπτρίζουν τα πάθη των ηρώων. Επειδή υπάρχουν πάντα και οι φανατικοί του ασπρόμαυρου (count me in!), σίγουρα κάτι θα τσιμπήσει σε ψήφους και η «Τραγωδία του Μάκβεθ», αν και δεν πιστεύω πως θα φτάσει κοντά στο βραβείο.

ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΚΑΙ ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ

Λίγο δύσκολη στην αποκρυπτογράφηση η συγκεκριμένη κατηγορία… Το «The Eyes of Tammy Faye» έχει λογικά τις πιο πολλές πιθανότητες λόγω των μεταμορφώσεων της Chastain, αλλά σε επίπεδο κομμώσεων έχει γίνει εντυπωσιακά καλή δουλειά στην «Κρουέλα», και δεν θα ήταν εντελώς απίθανο να δούμε να γίνεται μια έκπληξη προς αυτή την κατεύθυνση. Το «Dune» θα μαζέψει τόσα πολλά από άλλες τεχνικές κατηγορίες, που εδώ νομίζω πως θα το παρακάμψουν…

ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ

Η «Κρουέλα» είχε εντυπωσιάσει στον συγκεκριμένο τομέα από όταν κυκλοφόρησε, γι’ αυτό και φαντάζει απολύτως λογικό να φύγει και με το αγαλματίδιο. Παρότι πολλά μπορούν να ειπωθούν για την αναγκαιότητα της εν λόγω ταινίας, η Jenny Beavan ομολογουμένως «έσκισε» σε όσα ανέλαβε. Μπορεί να απειληθεί από το «Dune», από την άποψη ότι είναι και τα μοναδικά κοστούμια της πεντάδας που δεν είναι εποχής, άρα αναμένεται να μην υπάρξει διάσπαση ψήφων εις βάρος του.

ΜΟΝΤΑΖ

Ίσως ακουστεί περίεργο, αλλά έχω την αίσθηση πως το «Μην Κοιτάτε Πάνω» μπορεί να βρεθεί με τη νίκη, και γιατί είναι η υποψηφιότητα με την πιο έντονη «υπογραφή», αλλά και ως αναγνώριση της δημοφιλίας της ταινίας, που πραγματικά συζητήθηκε όσο λίγες από τη στιγμή που έγινε διαθέσιμη για streaming στο Netflix. Έχει ένα εκτόπισμα και το «Dune» ως η μπλοκμπαστερική υποψηφιότητα της πεντάδας, αλλά της λείπει η δημιουργικότητα. Και ο Peter Sciberras για την «Εξουσία του Σκύλου» δεν θα πρέπει να αποκλειστεί, ακόμη κι αν είναι η πιο arthouse δουλειά από τις πέντε.

ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΕ

Καταπληκτική η δουλειά που έχει γίνει στο «Dune», μοναδικής πρωτοτυπίας σύλληψης και με ένα εντυπωσιακότατο οπτικά αποτέλεσμα που απογειώνει το όραμα του Villeneuve, τόσο που κάνει τα πράγματα σχεδόν απολύτως σίγουρα για την εν λόγω κατηγορία. Το «Spider-Man: No Way Home» έτσι και αλλιώς μάλλον θα ανταμειφθεί από το κοινό και θα αρκεστεί σε αυτό. Επειδή θυμάμαι και κάποιες πρόσφατες νίκες όπου πιο «διακριτικά» εφέ κατόρθωσαν να νικήσουν υπερπαραγωγές μεγαθήρια, θα έλεγα να προσέξουμε στη «στροφή» και το «No Time to Die».