Συντάκτης: Λήδα-Ειρήνη Αδάμου

Στην απομόνωση της χειμερινής Ισλανδίας, ένα ζευγάρι αγροτών, που προσπαθεί να συνέλθει από μια προσωπική τραγωδία, βρίσκει παράδοξη παρηγοριά στο απρόσμενο δώρο της φύσης που θεωρεί ότι του παρουσιάζεται με τη μορφή ενός μυστηριώδους νεογέννητου. Όμως, η φύση δεν φαίνεται να συνηγορεί υπέρ αυτής της αλλόκοτης μορφής κηδεμονίας…

Ουδένας μας μπορεί, παρακολουθώντας το ντεμπούτο του Valdimar Johannsson ονόματι Lamb, να μην έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του το φιλμ Η Μάγισσα του Roger Ebberts. Και ο συνειρμός μας αυτός θα είναι μάλιστα ιδιαίτερα επιτυχημένος, όταν αντιληφθούμε πως το σενάριο της προκείμενης ταινίας συνυπογράφει ο ισλανδός νοβελίστας Sjon, συνεργάτης του Ebberts στην επερχόμενη ταινία του, Τhe Northman! Πέραν όμως των όποιων σεναριακών ομοιοτήτων με το φιλμ του Ebberts, η σκηνοθεσία του Johannsson ξεκινά και με αφετηρία τον ίδιο κανόνα ζωής, «το παράλογο». Σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσαμε άνετα να ισχυριστούμε πως ο Johannsson πάει να μιμηθεί τον Ebberts, αν δεν γνωρίζαμε βέβαια και άλλες (πέραν δηλαδή της Μάγισσας) προηγούμενες παραγωγές του στούντιο ανεξάρτητου σινεμά Α24, το οποίο και βρίσκεται πίσω από το προκείμενο σκηνοθετικό εγχείρημα του Johannsson. Όπως παραδείγματος χάριν το Η Διαδοχή του Ari Aster, που συνιστά άλλη μία παρόμοιας θεματολογίας δημιουργία.

Συνεπώς και σύμφωνα με τα παραπάνω, το φιλμ Lamb δεν συνιστά παρά ένα «οργανωμένο έγκλημα» μιας εν συνόλω παραγωγής, της οποίας το πλαίσιο επικεντρώνεται στον «καλλιτεχνικό παροξυσμό» τόσο του σκηνοθέτη όσο και των σεναριογράφων της. Όντας επίσης όλα στημένα αναλόγως, σ’ ό,τι αφορά πάντα τον τρόπο που χαρακτηρίζει τις ταινίες του είδους (όπου, όπως προείπαμε, ο παραλογισμός είναι ο κανόνας), δεν ενδιαφέρει κανέναν και τίποτα να καλύψει τα οιαδήποτε σεναριακά κενά. Επιπροσθέτως, η αυθεντική one-woman-show ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Noomi Rapace αλλά και το ίδιο το κεντρικό νόημα της ταινίας, που συνιστά μια κάποια πάλη φυσικού-μεταφυσικού, όχι μόνο εμπλουτίζουν κι αυτά τον όλο παραλογισμό του πράγματος αλλά προσδίδουν στο Lamb και μια ολόφρεσκη θεματολογία, δομώντας ένα νέο δίπολο που καθιστά άλλες all-time-classic διαμάχες (π.χ. καλού-κακού) τόσο μα τόσο παρωχημένες…

Είναι λοιπόν όλα αυτά τα άνωθεν χαρακτηριστικά του φιλμ, που πέραν του ότι του χαρίζουν μια περίοπτη θέση στο πάνθεον του παραλογισμού (“absurdity”), το καθιερώνουν επίσης ως επίδοξο cult-classic, το οποίο δεν προκάλεσε μονάχα την έκπληξη στο φετινό φεστιβάλ των Κανών, κερδίζοντας μάλιστα το βραβείο Πρωτοτυπίας, αλλά δεν περνά επίσης απαρατήρητο κι από τις δικές μας Νύχτες Πρεμιέρας, όντας ίσως και από τα φαβορί του Διεθνούς Διαγωνιστικού του για τη Χρυσή Αθηνά.

Βαθμολογία: