Συντάκτης: Λήδα-Ειρήνη Αδάμου

Σ’ ό,τι αφορά τη σκηνοθεσία το φιλμ Albatros του Xavier Beauvois, ξεκινά με ποικίλες αξιώσεις. Αν η όλη αυτή πρώτη εντύπωση συνδυαστεί μάλιστα με τον κομφορμισμό και τη «διακριτικότητα» ενός τύπου χολιγουντιανού μοντάζ, και την άρτια κινηματογράφηση, όλα «κυλούν ρολόι» στην ταινία Drift Away (όπως μεταφράζεται στα αγγλικά ο «πιασάρικος» τίτλος Albatros).

Οι τόσο ειλικρινείς ερμηνείες επίσης των Jeremie Renier , Marie-Julie Maille αλλά και της Iris Bry συμπληρώνουν το παζλ μιας συμμετοχής που μπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι του διαγωνιστικού τμήματος της 71ης Berlinale, διαθέτοντας εν συνόλω όλα τα κατάλληλα εργαλεία για να μη βγει καθόλου μα καθόλου χαμένη.

Όλο αυτό βέβαια μέχρι να βιώσουμε μια σεναριακή «κωλοτούμπα», η οποία μας  θολώνει λίγο τα νερά μιας ξεκάθαρης θέσης, που μπορεί κανείς να διαθέτει για τα «μεμονωμένα περιστατικά» αστυνομικής βίας, τα οποία τον τελευταίο καιρό εξαπλώνονται σαν επιδημία σε παγκόσμια κλίμακα. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, αυτό το θέμα πραγματεύεται εξαρχής ο Beauvois στην ταινία του, με περισσή μάλιστα διαφάνεια, εξιστορώντας στο φιλμ του το δράμα ενός υπηρέτη του νόμου που αναγκάζεται να σηκώσει όπλο για να προστατεύσει έναν  αγανακτισμένο χωρικό από την επιθυμία του να αυτοκτονήσει και να αποδράσει έτσι από τη μίζερη ζωή του.

Τώρα το πώς καταλήγουμε στον πλήρη αποπροσανατολισμό μας, όταν παρατηρούμε τον ίδιο έκπτωτο (και νυν φαύλο) φύλακα άγγελο-προστάτη του νόμου (και της οικογενείας) να αναζητά  την εξιλέωση του, σαν άλλος «Ναυαγός» στη θάλασσα, αυτό είναι ένα άλλο θέμα…

Γιατί, ειλικρινά, παρακολουθώντας κάποιος το φιλμ Albatros, είναι να αναρωτιέται κανείς αν ο γάλλος δημιουργός ειρωνεύεται ή απλά θέλει να παίξει παιχνίδια με το μυαλό μας, ή στην τελική απλά σοβαρολογεί…

Βαθμολογία: