71η Μπερλινάλε: “Σελήνη, 66 Ερωτήσεις” της Ζακλίν Λέντζου
Συντάκτης: Λήδα-Ειρήνη Αδάμου
Το νέο κύμα του ελληνικού σινεμά ξαναχτυπά, με την ταινία Moon, 66 Questions της Jacqueline Lentzou να μη δύναται να κάνει τίποτα παραπάνω από το να επαναλαμβάνει αυτή την κλασική post-weird λογική, που ακόμη και οι κύριοι «θιασώτες» του έχουν προ πολλού απωλέσει.
Για να είναι κάποιος σ’ αυτό το σημείο και απολύτως ειλικρινής, είναι πλέον γεγονός πως οι μέρες του “Greek Weird Wave” έχουν ανεπιστρεπτί περάσει. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που ακόμη και η άξια λόγου ερμηνεία της Σοφίας Κόκκαλη μοιάζει τρόπον τινά παρωχημένη.
Ποιο είναι όμως αυτό το συστατικό στοιχείο που κρατά κάποιον πραγματικά αφοσιωμένο στο φιλμ της Jacqueline Lentzou; Ίσως όλα αυτά τα τρόπον τινά ευαίσθητα ζητήματα τα οποία πραγματεύεται η ταινία, και αφορούν όχι μόνο στη σχέση γονέα-παιδιού ή πιο συγκεκριμένα στη σχέση πατέρα-κόρης, αλλά στο κατά πόσο στα σοβαρά παίρνει ένα άτομο την πορεία του προς την ενηλικίωση. Και πώς το καταφέρνει αυτό η ταινία; Μέσω της ανάδειξης από τη δημιουργό της συνήθειας της πρωταγωνίστριας να καταγράφει ημέρα την ημέρα, με τον δικό της μοναδικό τρόπο, τα γεγονότα της ζωής της, όχι σε χαρτί αλλά στον ίδιο της τον εγκέφαλο. Και τοιουτοτρόπως, μετέπειτα, μέσω της καταγραφής αυτής, το έργο της να εξελίσσεται…
Η ταυτότητα που αποκτά συνεπώς το φιλμ μέσω της ιδιαίτερης γραφής της σκηνοθέτιδας (που υπογράφει και το σενάριο), δίνοντας σάρκα και οστά σ’ αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς ως ένα «ημερολόγιο ενηλικίωσης», είναι αυτό το συστατικό που εξισορροπεί τις πρώτες εντυπώσεις μιας επαναληπτικής post-weird (όπως προείπαμε) φιλοσοφίας , την οποία αποπνέει το φιλμ της αθηναίας δημιουργού.
Βαθμολογία: