Συντάκτης: Σπύρος Δούκας

Το θέμα της ταινίας του Andrew Levitas αποτελεί από μόνο του ιδανική επιλογή για μια εμπορικού τύπου κινηματογραφική μεταφορά. Περιλαμβάνει από τη μία ένα σημαντικό πολιτικό ζήτημα επίκαιρο και σήμερα (οι συνέπειες της μόλυνσης που προκαλούν οι μεγάλες εταιρείες σε βάρος του ανθρώπινου πληθυσμού) και από την άλλη τη συμβολή της τέχνης (εδώ μιλάμε για την τέχνη της φωτογραφίας) σε πραγματικές, ουσιαστικές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές.

Κι ενώ το πρότζεκτ στα χέρια ενός βαρύτερου ονόματος θα μπορούσε να είχε λάμψει, εδώ το αποτέλεσμα είναι μια μεγάλη απογοήτευση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα βρίσκεται ασφαλώς στο σενάριο, η προχειρότητα του οποίου γίνεται εμφανής από το πρώτο δεκάλεπτο. Απολύτως διαδικαστικό ως προς τα γεγονότα, αδιαφορεί πλήρως για τους χαρακτήρες του με τρόπο σχεδόν υποκριτικό, δεδομένου πως το ζητούμενο είναι ακριβώς η αξία της ανθρώπινης ζωής. Με ένα all-star cast, τόσο από Αμερική (Johnny Depp, Bill Nighy) όσο και από Ιαπωνία (Jun Kunimura, Hiroyuki Sanada, Tadanobu Asano), ο Levitas μοιάζει να προσεγγίζει το θέμα του μέσα από χολιγουντιανά κλισέ, με ρομάντζα εκεί που δεν έχουν καμία θέση και χιλιοειδωμένα «παιχνίδια» αναφορικά με την πολιτισμική διαφορετικότητα των Ιαπώνων, που επίσης δεν έχουν ουσιαστική σχέση με το θέμα, το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι οικουμενικό.

Και μετά, είναι και ο Johnny Depp… Το πρόβλημα με τον Johnny Depp την τελευταία δεκαετία δεν είναι τόσο η επιλογή των ρόλων του, όσο η τυποποιημένη χρήση του για το συγκεκριμένο είδος ρόλου, τον οποίο μάλλον έχει δυστυχώς σε κάποιο βαθμό υιοθετήσει και στην πραγματική του ζωή. Ο Depp δεν εντυπωσιάζει στο ελάχιστο πλέον, ενώ υποδύεται έναν χαρακτήρα που θα έπρεπε έστω και λίγο να σε μαγνητίζει, αλλά αντιθέτως μοιάζει με αυθύπαρκτη καρικατούρα. Είναι και το σενάριο, βέβαια, που δεν τον βοηθάει καθόλου, αλλά ακόμα κι αν δεν ήταν έτσι, μάλλον δε θα άλλαζαν πολλά.

Ο φωτογράφος πήρε κάποια πράγματα πάνω του και προσπάθησε φιλότιμα να περισώσει την κατάσταση, δημιουργώντας κάποια αξιόλογα οπτικά ερεθίσματα και μια προσεγμένη αισθητική που είναι και εντέλει αυτό που μένει από την εμπειρία της θέασης. Δεδομένου ότι η φωτογραφία είναι και θεματικό επίκεντρο, αυτό μετράει διπλά προς το θετικό.

Βαθμολογία: