Συντάκτης: Σταύρος Γανωτής

Κατά τα ψέματα. Πρέπει σε αυτή τη χώρα, όπως άλλωστε και σε οποιαδήποτε άλλη, να σεβόμαστε πρώτα από όλα τη λογική. Και το κακό είναι ότι όσο δεν το κάνουμε, τόσο θα γεμίζουμε περιστατικά σαν αυτό που έγινε βούκινο τις τελευταίες ημέρες, όπου οι υπερασπιστές της δημόσιας τάξης εισέβαλαν σε αίθουσες και συνέλαβαν ανήλικα παιδιά επειδή έβλεπαν… ένα blockbuster.

Όλα ξεκινάνε από ένα τραγικό λάθος που στην Ελλάδα τείνει εδώ και δεκαετίες να μας γίνει συνήθειο. Όταν θέλεις να εφαρμόζεται ένας νόμος, πρώτα σιγουρεύεσαι ότι έχεις φτιάξει ένα πλαίσιο αυτού που δεν χωράει αμφισβήτηση περί της λειτουργίας του, δεύτερον ενημερώνεις το κοινό μέσω των ΜΜΕ με όσο πιο αναλυτικό τρόπο μπορείς, και τρίτον οργανώνεις τους φορείς αυτούς που τους αφορά ο εν λόγω νόμος ώστε πλέον να τηρούνται με αυστηρότητα όσα πρέπει. Μετά από όλα αυτά, ελέγχεις πρώτα και με συνέπεια τους φορείς που είναι υπεύθυνοι για την τήρηση του νόμου (στην προκειμένη, τους αιθουσάρχες, αλλά και τους διανομείς για τη μαζική πληροφόρηση περί αξιολόγησης της ταινίας τους), και ως τελευταίο μέσο επιβολής περνάς εκεί όπου αρχικά πρέπει να θεωρείται κόκκινη γραμμή: στον απλό πολίτη. Αλίμονο, για τους τελευταίους σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μιλάμε για εγκληματίες, αλλά παραπτωματίες.

Καταρχάς, πριν κι από όλα τα παραπάνω, ένας νόμος πρέπει να ανταποκρίνεται πάντα στο τώρα. Δεν μπορεί να αποφασίζει ούτε ένα νομοθέτης, ούτε μια ολόκληρη βουλή για θέματα που δεν χρίζουν πολιτική βούληση, αλλά καθαρά κοινωνική. Επί του θέματος μας, πριν προβείς σε οποιαδήποτε αλά Κάλαχαν ενέργεια, έχεις κάτσει να δεις τι λέει ο νόμος ως έχει, και αν χρειάζεται αναθεώρηση. Και ποιοι πρέπει να κάτσουν σε ένα στρογγυλό τραπέζι για να γνωμοδοτήσουν και στην ουσία αποφασίσουν τα περί λογοκρισίας; Αν είχαμε χούντα, ας κάθονταν οι χωροφύλακες, στην προκειμένη αρμόδιοι είναι οι αντιπρόσωποι αιθουσαρχών, διανομέων, αλλά και καλλιτεχνών. Και παράλληλα με αυτούς, μια έρευνα κι ένας ανοιχτός διάλογος με τους άμεσα ενδιαφερόμενους, δηλαδή το κοινό.

Τι θα σου έλεγε άμεσα μια τέτοια έρευνα; Ότι όταν ζούμε σε εποχές που η κάθε ταινία είναι στο ηλεκτρονικό πιάτο του παιδιού κάθε ηλικίας (βλέπε κατεβάσματα ίντερνετ, αλλά και video-on-demand), είτε πρώτα λύνεις αυτό το θέμα, είτε αν δεν μπορείς, συμβιβάζεσαι με αυτή την πραγματικότητα. Τουτέστιν, είναι λογικό για μια ακραία περίπτωση να κάνεις ό,τι μπορείς για να τη φέρεις μακριά από ηλικίες κάτω των 17 (για όνομα πια με τα περί 18, στα 17 πλέον ψηφίζουν τα παιδιά…), αλλά στις υπόλοιπες επιβάλλεται να είσαι ελαστικός. Ταινίες όπως το Τζόκερ μπορεί να είναι υπερβολικό να είναι διαθέσιμες για πολύ μικρές ηλικίες, αλλά ποιος άνθρωπος που ζει στη σημερινή καθημερινότητα γνωμοδοτεί ότι πρέπει να είναι αυστηρά ακατάλληλη; Πρόκειται για ένα κρύψιμο πίσω από το δάχτυλο, μια αυστηρότητα που παραπέμπει σε «τιμωρία» κι επιβολή, παρά προστασία της ελληνικής νεολαίας. Μιλάμε για ταινία υπερηρώων, που ούτε πρωτόγνωρη βία έχει, ούτε λιγότερο «πορνό» από όσο βλέπει κάθε νέος όταν γκουγκλάρει στις φωτογραφίες ακόμα και τη λέξη «πρόβατο».

Θέλεις να φτιάξεις μια σύγχρονη «νεολαία Μεταξά» που θα ακούει πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και θα σηκώνεται σούζα; Καλά τα πας με τη λογική που σήμερα επικρατεί. Να βάλεις και στην επιτροπή αξιολόγησης έναν χωροφύλακα από τη Μάνη, έναν ιερέα από τη Φλώρινα και έναν από αυτούς που πετάξαμε έξω από τη βουλή μόλις πρόσφατα. Αν αντί αυτών λοιπόν θέλεις να επικρατεί μια λογική που θα οδηγήσει και σε έναν λογικότερο κόσμο (τη λέξη «λογική» δεν τη χρησιμοποιώ τυχαία συνεχώς), αρχίζεις να ακούς αυτούς που την κατέχουν και είναι μέσα στα πράγματα.

Όλα αυτά, όπως καταλάβατε, δεν βαραίνουν τόσο άμεσα τη σημερινή κυβέρνηση, μια και καλά κρύφτηκε πίσω από το «εμείς δεν δώσαμε καμία διαταγή». Βαραίνουν όμως τη νοοτροπία με την οποία βγάζουμε κι εφαρμόζουμε αναλόγως ιδεολογίας νόμους. Η ιδεολογία κύριοι δεν είναι υπεράνω της κοινωνίας και των συνηθειών της, ούτε φυσικά της δημοκρατίας και της υπεράσπισης της ατομικής ελευθερίας. Ούτε το κράτος είναι ανώτερο του πολίτη, αλλά υπηρέτης και υφιστάμενος αυτού. Κι αυτό πάει προς δεξιούς και αριστερούς…