Συντάκτης: Σταύρος Γανωτής

Εδώ λέμε το κλασικό κλισέ «ό,τι κι αν πούμε…» και καθαρίζουμε με όλα μας τα δίκια! Ο μαιτρ του τρόμου, όπως έμεινε να τον προσφωνούμε, διέπραξε το εξής έγκλημα: έθεσε τόσο ψηλά τον πήχη στο λεγόμενο εμπορικό σινεμά, που καίει όσους εργάζονται σε αυτό. Ο βρετανός σκηνοθέτης δεν έκανε ποτέ «δύσκολο» κινηματογράφο, αλλά πέτυχε να κάνει αριστουργήματα, αποδεικνύοντας ότι το ένα με το άλλο μπορούν να είναι δύο συμβατές έννοιες. Μάστορας στο να δημιουργεί κλασικές σκηνές, λάτρης της φροϋδικής πραγματείας και άρχοντας του σασπένς, ο Alfred Hitchcock αφήνει την εντύπωση πως κουβαλούσε ο ίδιος άφθονα ψυχολογικά κατάλοιπα από την παιδική του ηλικία, και μέσω των ταινιών του προσπαθούσε να τα ξορκίσει, ή απλά να τα εκφράσει συμβιβαζόμενος με αυτά. Δεν είναι και λίγο να μεγαλώνεις ανάμεσα σε ιησουίτες…

Η καριέρα του λονδρέζου σκηνοθέτη μπορεί να χωριστεί σε περιόδους. Ξεκινώντας με τη «βωβή περίοδο», ευτύχησε να κάνει άμεση επιτυχία, ώστε να έχει την τιμή να δημιουργήσει και την πρώτη ομιλούσα ταινία στη Βρετανία. Εδώ είναι φανερά επηρεασμένος από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, κάτι που δεν θα αφήσει ποτέ πίσω του, απλά θα το αφομοιώσει στο δικό του ύφος. Μαζί, παντρεύεται τη βοηθό του, Alma Reville, και δεν θα τη χωρίσει ποτέ μέχρι και τον θάνατο του, το 1980. Έπειτα έρχεται η ομιλούσα βρετανική του περίοδος, που τον κάνει διάσημο ανά τον πλανήτη. Με μια σειρά από κομψοτεχνήματα της προ-νουάρ εποχής, καθιερώνει μοτίβα και κοινοτυπίες που θα στοιχειώσουν το σινεμά μυστηρίου. Με τον πηγαιμό του στις ΗΠΑ, ο Hitchcock μένει για τα καλά στην αθανασία. Τόσο στην ασπρόμαυρη υπο-περίοδο, όσο κυρίως στην έγχρωμη, οι ταινίες του ανταγωνίζονται τίτλους όπως «το καλύτερο θρίλερ όλων των εποχών», αλλά γιατί όχι και για «την καλύτερη ταινία όλων των εποχών». Πρωτοπόρος, ευρεσιτέχνης (αξεπέραστο το μονόπλανο στον «Βρόχο»), εκκεντρικός (ήταν ο πρώτος που έκανε ριμέικ δική του ταινία), συμβολικός, μα και μανιώδης (χαρακτηριστική η εμμονή του να κάνει «γκεστ» περάσματα σε όλες του τις ταινίες), ο Alfred Hitchcock χαρίζει υλικό έρευνας περισσότερο από κάθε σκηνοθέτη που καταπιάστηκε με τα είδη που ασχολήθηκε αυτός. Το μόνο κρίμα, πέρα από τις οργιώδεις φήμες για τις «γυναικο-περιπέτειες» του, είναι οι έσχατες του ταινίες, που από μόνες τους αποτελούν μία περίοδο, τη μόνη χαλαρή στη φιλμογραφία του. Πόσα Όσκαρ πήρε; Μα, κανένα…

10. Υποψίες (Suspicion, 1941)

9. Νύχτα Αγωνίας (Spellbound, 1945)

8. Τα Πουλιά (The Birds, 1963)

7. Ο Άγνωστος του Εξπρές (Strangers on a Train, 1951)

6. Ρεβέκκα (Rebecca, 1940)

5. Υπόθεση Νοτόριους (Notorious, 1946)

4. Σιωπηλός Μάρτυρας (Rear Window, 1954)

3. Ψυχώ (Psycho, 1960)

2. Δεσμώτης του Ιλίγγου (Vertigo, 1958)

1. Στη Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων (North by Northwest, 1959)