Συντάκτης: Νάνσυ Μιχαηλίδου

Σήμερα το απόγευμα είχα την ευκαιρία να συναντήσω τον Πάνο Κούτρα, σκηνοθέτη της ελληνικής ταινίας Xenia καθώς και τους δύο χαρισματικούς πρωταγωνιστές Κώστα Νικούλι και Νίκο Γκέλια. Η ταινία ακολουθεί την ιστορία του Ντάνι και του αδερφού του, Οδυσσέα, 16 και 18 ετών, οι οποίοι μετά το θάνατο της αλβανής μητέρας τους, ξεκινούν ένα ταξίδι από την Κρήτη έως τη Θεσσαλονίκη, με σκοπό να βρουν τον έλληνα πατέρα τους, που τους εγκατέλειψε όταν ήταν ακόμη παιδιά. Ξένοι στην ίδια τους τη χώρα, είναι αποφασισμένοι να τον πείσουν να τους αναγνωρίσει, προκειμένου να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια, αλλά και να συμμετάσχουν σε ένα τηλεοπτικό talent-show που θα τους εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή. Στη διαδρομή, θα έρθουν αντιμέτωποι με όσα τους ενώνουν, την αγριότητα της εφηβείας, ένα όνειρο που πρέπει πάσει θυσία να γίνει πραγματικότητα και μια Ελλάδα που αρνείται να τους ακολουθήσει. Η Xenia διαγωνίζεται στο τμήμα “Ένα Κάποιο Βλέμμα”, πλάι σε αξιόλογα ονόματα του κινηματογράφου και έχει ήδη κερδίσει το κοινό ως η πιο τρυφερή ταινία του φεστιβάλ.

Χαίρομαι πολύ όταν κάποιος έχει το θάρρος να αποτυπώσει ξεκάθαρα σε μια ταινία κάποιες σκληρές αλήθειες. Όπως τον τρόπο που αντιμετωπίζει η Ελλάδα του 2014 το θέμα των μεταναστών αλλά και της διαφορετικότητας. Τι σε έσπρωξε να κάνεις αυτήν την ταινία, ποια είναι η αφορμή πίσω από την κεντρική ιδέα και πότε προέκυψε;

Προέκυψε από πολλά πράγματα, δεν είμαι μόνο για το πολιτικό της κομμάτι, αλλά και το προσωπικό. Ήθελα να κάνω μια ταινία για την εφηβεία και την αδελφική αγάπη, αλλά ήθελα παράλληλα να τις συνδέσω με το πολιτικό κομμάτι, γιατί είμαι πολύ ευαισθητοποιημένος. Δηλαδή, μ`ενδιαφέρει πάρα πολύ, τα παιδιά δεύτερης γενιάς να μπορούν να έχουν χαρτιά σ`αυτή τη χώρα. Το θεωρώ απαράδεκτο, αντιευρωπαϊκό και τρελό. Νομίζω ότι αυτή η κατάσταση θα πρέπει να αλλάξει το συντομότερο. Οπότε, κάπως έτσι ήρθαν τα πράγματα. Όταν κάνεις μια ταινία, έχεις μια ιδέα, μετά έρχονται κι άλλες ιδέες και μετά προσπαθείς να τις βάλεις όλες μαζί με τον καλύτερο τρόπο. Κάποιες άλλες τις αφαιρείς… Εγώ προσωπικά προσπαθώ να τις κρατήσω όλες μαζί.

Διακρίνω στον χαρακτήρα του Ντάνι, χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της Στρέλλας. Παρόλο που και οι δυο είναι κοινωνικά ευάλωτοι, εύκολοι στόχοι ρατσισμού και ομοφοβίας, έχουν δυναμική προσωπικότητα, είναι μαχητές κι έχουν έναν χαριτωμένο τσαμπουκά και τσαγανό, που αποτελεί και την γοητεία τους. Σε εμπνέουν τέτοιου είδους χαρακτήρες;

Ναι. Είναι και οι δύο άνθρωποι δημιουργικοί με κάποιο τρόπο, αυτό που λένε goers, δηλαδή πηγαίνουν, το κάνουν. Δεν φοβούνται, αλλά αντιδρούν έχοντας και οι δύο μια δόση τρέλας. Και στη Στρέλλα, η Στέλλα, αλλά και στο Xenia, ο Ντάνι ζει στα όρια έχοντας μια τάση να τα ξεπεράσει. Για παράδειγμα στη σκηνή που του λέει ο αδερφός του “Δεν σκοτώνεις έτσι τον κόσμο” ή όταν φτιάχνει μια πραγματικότητα στην οποία ζει για να επιμηκύνει την παιδικότητά του, μέσα από έναν φανταστικό φίλο, από τα γλειφιτζούρια κτλ. Είναι έφηβος, και όλη αυτή η συμπεριφορά είναι ένα δείγμα εφηβείας.
Νικούλι: Έχει σημασία πως την περνάει ο καθένας και τι βιώματα έχει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Ντάνι έφτασε μέχρι εκείνο το σημείο. Κάποιος άλλος μπορεί να ήταν πιο κλειστός και να αντιμετώπιζε τα πράγματα διαφορετικά.

Η Πάτι Πράβο βρίσκεται παντού, θα τολμούσα να πω ότι μέσα από τα τραγούδια της και τις συνεχείς αναφορές των ηθοποιών, σχεδόν πρωταγωνιστεί! Τι σημαίνει η Πάτι Πράβο για σένα και γιατί επέλεξες να δώσεις μεγάλη έκταση στον ρόλο της;

Πάνος Κούτρας: Από την αρχή ήξερα ότι θέλω να έχει μεγάλο ρόλο στην ταινία. Η Πάτι Πράβο αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο κομμάτι που όλα μαζί αποτελούν τη σύνθεση της ταινίας μου. Ως παιδί έβλεπα ιταλικά βαριετέ σόου στην τηλεόραση και υπήρχε ένα πολύ διάσημο στην Ιταλία που λεγόταν “Canzonissima”, όπου τραγουδούσε συχνά η Πάτι Πράβο. Είχα κόλλημα μαζί της μεγάλο. Ως γκέι, για μένα ήταν γκέι είδωλο όταν ήμουν μικρός, μετά την έχασα καθώς μεγάλωσα, για να την ξαναβρώ μετά από χρόνια, όταν είχα πάει στη Νάπολι το 2006 για τα εγκαίνια μιας έκθεσης ζωγραφικής ενός φίλου. Πήγα αγόρασα όλους της τους δίσκους πάλι, κι άρχισα να την ξανακούω ως μεγάλος. Έπαθα τρέλα. Κατάλαβα γιατί μου άρεσε τόσο πολύ και πάντα είχε μείνει στο μυαλό μου ως μια θεά.
Νικούλι: Θεάαααα! (γέλια)
Πάνος Κούτρας: Επίσης, εκεί συνειδητοποίησα ότι κολλούσε στην ιστορία, γιατί στην Αλβανία, λόγω των κλειστών συνόρων, ακούγαν πάρα πολύ RAI, μουσική και τηλεόραση. Οπότε όλοι στην Αλβανία μεγαλώσανε με ιταλική ποπ, όπως και οι γονείς των παιδιών. Κάπως έτσι το πράγμα κόλλησε και είπα στον εαυτό μου ότι τώρα ήρθαν όλα μαζί και δέσανε.

Βρήκα πολύ έξυπνο τον τίτλο που διάλεξες για την ταινία σου. Κρύβει πολλούς συμβολισμούς και μεγάλη δόση ειρωνείας, καθώς ενώνει τρία πράγματα άμεσα συνδεδεμένα με την ταινία. Τον Ξένιο Δία της μυθολογίας, την επιχείρηση σκούπα, αλλά και τις ομώνυμες ερειπωμένες πλέον ξενοδοχειακές μονάδες. Θέλεις να μας μιλήσεις για την επιλογή του τίτλου; Πώς προέκυψε. Ποια ήταν η στιγμή που είπες “Βρήκα τίτλο”,

Βρήκα τον τίτλο πολύ νωρίς, ή μάλλον αμέσως, το 2009. Η επιχείρηση σκούπα ήρθε μετά, αλλά και πάλι συνδέεται. Ήταν από τα πρώτα πράγματα που βρήκα, πριν ακόμα ξεκινήσω παραγωγή. Είπα θα κάνω μια ταινία που θα λέγεται Ξενία, γιατί θα βρίσκουν καταφύγιο εδώ.

Πώς βρήκες τους δυο βασικούς σου πρωταγωνιστές, Κώστα Νικούλι και Νίκο Γκέλια;

Έκανα casting μέσα από το πρακτορείο Athens casting για πολύ καιρό, περίπου έναν χρόνο. Και για τους δύο ρόλους είδα πολλά παιδιά, αποκλειστικά αλβανικής καταγωγής, γιατί αυτό το χαρακτηριστικό ήταν αδιαπραγμάτευτο για μένα. Τους διάλεξα και μετά κάναμε πολλά δοκιμαστικά μαζί.

Ο Κώστας και ο Νίκος εμφανίζονται πρώτη φορά σε κινηματογραφική ταινία. Πώς σας φάνηκε η εμπειρία;

Νικούλι: Τεράστια. Ακόμα προσπαθούμε να το συνειδητοποιήσουμε.
Γκέλια: Είναι ένας άλλος κόσμος. Τελείως διαφορετικός.
Νικούλι: Κάνουμε μεγάλη προσπάθεια, ώστε αυτή η ταινία να αποτελέσει μια αρχή για πολλά παραπάνω.

Θα θέλατε να συνεχιστεί αυτή η εμπειρία με νέες ταινίες;

Νικούλι: Σίγουρα. Είναι εκτόνωση.
Γκέλια: Είναι η δουλειά μας! Σπουδάζουμε και οι δύο. Νομίζω ότι είναι ανάγκη μας, όπως και σε κάθε ηθοποιό, που κάνει αυτή τη δουλειά. Αυτή είναι η ζωή του.

Τι προβλήματα προκάλεσε το κλείσιμο της ΕΡΤ στην χρηματοδότησή σας;

Πάνος Κούτρας: Είχα πολύ μεγάλα προβλήματα. Έκλεισε στη μέση των γυρισμάτων, παίρνοντας μαζί ένα μεγάλο κομμάτι των χρημάτων. Τρελαθήκαμε. Περιμένουμε ακόμα και τώρα τη ΝΕΡΙΤ να αναλάβει τις υποχρεώσεις της ΕΡΤ. Υποσχεθήκαν ότι θα δώσουν τα χρήματα κι ελπίζω ότι θα τα πάρουμε, αλλά μέχρι τότε είμαστε καταχρεωμένοι.
Γκέλια: Όπως η Ελλάδα.

Θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας κάποια διασκεδαστική στιγμή από τα γυρίσματα;

Γκέλια: Υπάρχει μια σκηνή, στην οποία μόλις έχουμε φτάσει στο ξενοδοχείο κι έχουμε κάνει μπάνιο, μιλάμε γιαπωνέζικα. Πρόκειται για ένα παιχνίδι που έχουμε μεταξύ μας, καθώς και οι δύο στην πραγματική μας ζωή, παρακολουθούμε manga, γιαπωνέζικα animation. Αυτό το είχαμε ανακαλύψει στις πρόβες που κάναμε όλοι μαζί.
Νικούλι: Είχε και ο Πάνος μια φιγούρα από manga στο σπίτι του.
Γκέλια: Κάπως έτσι ξεκίνησε όλο αυτό και συνεχίστηκε στις πρόβες, όπου κάναμε καμιά βλακεία και μιλούσαμε γιαπωνέζικα. Αυτή η πλάκα άρεσε στον Πάνο και μας είπε στη σκηνή που παίζουμε με το λάστιχο, να βάλουμε το κομμάτι αυτό, γιατί αυτού του είδους το παιχνίδι παραπέμπει στην παιδική μας ηλικία.
Νικούλι: Έτσι δείξαμε ότι υπάρχει ένας κοινός κώδικας μεταξύ μας.
Γκέλια: Ακριβώς, τον είχαμε και μπορούσαμε να τον μεταφέρουμε και στο πανί. Καθόμασταν μετά και συζητούσαμε πώς θα το κάνουμε, ποιος θα επιτεθεί πρώτος, επιλέγαμε χαρακτήρες κλπ.
Νικούλι: Εγώ είχα πάρει ένα παλούκι, ένα ξύλο για να επιτεθώ.

Ποια ήταν η αντίδρασή σας όταν μάθατε ότι συμμετέχετε στο “Ένα Κάποιο Βλέμμα” και πώς βιώνετε αυτή την εμπειρία;

Πάνος Κούτρας: Εγώ το έμαθα πριν απ`όλους, πριν από πολύ καιρό πριν, αλλά δεν μπορούσα να το μοιραστώ με κανέναν, γιατί το απαγορεύουν οι Κάννες. Χάρηκα πολύ, γιατί ήταν και μια δικαίωση κι ένας τρόπος για να λυθούν πολλά προβλήματα οικονομικής φύσεως που υπάρχουν στην ταινία. Τώρα για το πως περνάω στις Κάνες… Είμαι άυπνος ουσιαστικά, κάνοντας χιλιάδες συνεντεύξεις.
Γκέλια: Πετάξαμε τη σκούφια μας. Πολλή συγκίνηση, από την οικογένεια, τους φίλους μας και την παρέα.
Νικούλι: Ήμουν με την οικογένειά μου στα Τίρανα, γιατί ήταν Πάσχα όταν το πληροφορηθήκαμε. Νιώσαμε μεγάλη χαρά και συγκίνηση.

Σας εύχομαι από καρδιάς, καλή επιτυχία!

Ευχαριστούμε πολύ!